این مطالعه با استفاده از 206 راس میش و 7 راس قوچ تالشی انجام شد. میش ها بطور تصادفی به 6 گروه تقسیم شدند و با استفاده از سیدر حاوی پروژسترون به مدت 14 روز و تزریق هورمون pmsg بطور عضلانی بعد از سیدربرداری ، از نظر فحلی همزمان شدند. نمونه های منی از قوچ ها در روز فحلی میش ها و 52 ساعت قبل از آن به کمک واژن مصنوعی جمع آوری شد. نمونه های منی به سه قسمت مساوی تقسیم شد و هر بخش با یکی از رقیق کننده های تریس- گلوکز ، تریس- گلوکز حاوی 03125/0% اسید کاپروئیک و شیر پس چرخ ، رقیق و در پایوت های 25/0 میلی لیتری بسته بندی شد. نمونه هایی که 52 ساعت قبل از فحلی میش ها تهیه شد، به تدریج تا 4 درجه سانتی گراد سرد و تا زمان تلقیح در همان دما نگهداری شد. هر گروه از میش ها به وسیله ی یکی از 6 تیمار منی بطور سرویکال تلقیح شدند. نرخ بره زایی حاصل از تلقیح منی رقیق شده با شیرپس چرخ، تریس- گلوکز و تریس- گلوکز حاوی اسیدکاپروئیک در دو زمان صفر و 52 ساعت به ترتیب 50، 56; 3/53، 6/41; 15/46، 6/69 درصد بدست آمد. نتایج نشان داد که بین رقیق کننده های مختلف بطور مستقل از زمان، تفاوت معنی داری وجود ندارد (p? 0.05). همچنین مقایسه دو زمان مختلف هم اختلاف معنی داری را با همدیگر نشان نداد ( p? 0.05). ولی اثر سن زایش میش های مورد بررسی ( p<0.01) و اثر متقابل زمان ذخیره سازی و رقیق کننده بر باروری قوچ تالشی معنی دار بود (p<0.05). با توجه به برتری رقیق کننده تریس- گلوکز_کاپروئیک نسبت به تریس-گلوکز در مدت ذخیره سازی 52 ساعت چنین استنتاج می شود که می توان اثر کاهشی افت باروری حاصل از گذشت زمان را توسط این ر قیق کننده مرتفع ساخت. همچنین باروری تیمارهای حاوی اسید کاپروئیک در دو زمان مختلف تفاوت معنی داری را نشان داد که استفاده از آن در زمان صفر باروری را به میزان 45/23% کاهش داد. می توان انتظار داشت که اگر هنگام رقیق سازی منی در مراکز جمع آوری اسپرم از این رقیق کننده استفاده شود، نتایج قابل قبولی از انتقال منی در محدوده داخل کشوری تا رسیدن به مزرعه جهت تلقیح مصنوعی حاصل خواهد شد.