این نوشتار مطالعه ای در باب یکی از کارکردهای عکاسی است، کارکردی که عکس را می تواند در جایگاه متن قرار دهد و به گونه ای عکس همان رسالت ادبیات را در جایگاه نوعی ترجمه ایفا کند. در این راستا جایگاه زبان و پس از آن ترجمه، و در نهایت ترجمه ی تصویری بررسی شده است و برای هر کدام نمونه های در تاریخ یافت شده است. در جمع آوری و استخراج مطالب از روش های کتابخانه ای استفاده شده است. عکس به مثابه ی ترجمه ای تصویری از متن با نمونه هایی در تاریخ عکاسی بررسی شده است، و در نهایت آثار عکاسی سه عکاس (اَبلاردو مورل، شادی قدیریان، اسماعیل عباسی) که به نوعی ترجمه ای تصویری را انجام داده اند بررسی شده است و نمونه هایی از ایشان آورده شده است. از آن جایی که امروزه نسبت به قرن گذشته، ادبیات اندکی با زندگی مردم فاصله گرفته و رسانه های جدیدی مانند تلویزیون، سینما، بازی های کامپیوتری اندکی از جای آن را گرفته اند، عکس می تواند به عنوان نوعی ترجمه از ادبیات به حساب بیاید، اما ابتدا باید معنای عام تری از ترجمه را در نظر گرفت و پس از آن این را در نظر گرفت که چنین چیزی روی لبه ی تیغ راه رفتن است. و هر کسی جرئت چنین کاری را ندارد، در واقع می شود نتیجه ای بسیار خوب یا برعکس بسیار بدی را به دست آورد. دقیقاً مانند ترجمه ی بین زبانی از آثار بزرگ ادبی که هر کس نمی تواند از عهده ی آن ها به خوبی برآید.