آبشستگی از علل اصلی تخریب تکیه گاه ها، پایه های میانی، آبشکن ها و سازه های هیدرولیکی که در بستر رودخانه ساخته می شود می باشد. بیشتر تحقیقات انجام شده تاکنون بر روی شناخت پدیده بوده و تحقیقات کمتری در مورد روش های کنترل آن انجام شده است. دو روش عمومی برای کنترل آبشستگی استفاده می شود روش اول که عموما استفاده می شود افزایش مقاومت بستر در مقابل آبشستگی است. این روش شامل استفاده از سنگچین، بلوکه های بتنی، گابیون و فنداسیون پیوسته می باشد. . روش دیگری تغییر در خطوط جریان برای کنترل آبشستگی است مانند آبشکن محافظ، شمع های قربانی و دیواره هدایت از روش های از این دست می باشند. روش صفحه مدفون ( صفحه مستغرق) هر دو ویژگی روش های تعریف شده در بالا را برای کنترل آبشستگی در تکیه گاه قائم و آبشکن دارد. برای انجام این تحقیق از سه نوع تکیه گاه ( قائم، باله دار و صفحه مدفون) در 9 شرایط هیدرولیکی مختلف برای سه زاویه صفحه مختلف و 5 طول مختلف صفحه مدفون در شرایط آبشستگی آب زلال استفاده شده است. آزمایش ها در فلوم با مقطع مرکب با عرض 5/1 متر، طول 14 متر و عمق 7/0 متر انجام شده است. نتایج این تحقیق نشان داده است که استفاده از صفحه مدفون برای تکیه گاه قائم می تواند تا 60 درصد عمق آبشستگی را نسبت به تکیه گاه قائم در شرایط یکسان کاهش دهد. عمق آبشستگی با افزایش طول صفحه مدفون کاهش پیدا می کند و پیشنهاد می گردد از نسبت طول صفحه در جهت جریان به عمق جریان در سیلاب دشتl_2/y_f =1.5) ) استفاده شود. همچنین با توجه به نتایج این تحقیق زاویه صفحه مدفون بین 5/37 تا 45 درجه برای کنترل بهتر آبشستگی پیشنهاد می گردد.