زنان اغلب به عنوان قربانیان جنگ های مسلحانه در نظر گرفته می شوند ، اما این برداشت نقش مهم آنان را به عنوان رهبران، بویژه در مساعدت برای خاتمه جنگ ها و تلاش های بازسازی جوامع و زندگی اقتصادی پس از جنگ، نادیده می گیرد. علی رغم ناتوانی معاهدات صلح برای جبران رنج هایی که زنان در جنگ ها متحمل شده اند، فرایندهای صلح ابتدایی ترین راه برای تسکین این جراحات و نقطه شروعی برای مسئولیت در قبال آن می باشند. تاثیر روندهای صلح موثر از این نیز فراتر می رود: این روندها به جلوگیری از خشونت آینده نیز کمک می کند. بنابراین مشارکت زنان و تاثیر گذاری آنان در فرایند صلح، شرط لازم برای موضوعات پس از جنگ و همچنین برای پیشگیری طولانی مدت از منازعات مسلحانه و آسیب هایی که جنگ ها به طور ناعادلانه بر زنان تحمیل می کنند، می باشد. زنان باید به طور جدی جایگاهی در مذاکرات صلح و دستی در پیش نویس، تفسیر و اجرای قواعد حقوقی، که در طی گذار از جنگ به صلح به وجود می آید، داشته باشند. فرایندهای رسمی صلح از دو جهت بسیار اهمیت دارد: دستیابی به عدالت برای جبران آسیب های گذشته و استقرار صلحی پایدار که به پیشگری از آسیب های آینده کمک می کند.