درک مسائل وحقایق علوم در تعلیم وتربیت نیازمندیک الگوی جامع وکامل معرفت شناختی است.علامه طباطبایی با اخذ مکتب صدرا،وبا توانمندی فوق العاده اش در نقل وعقل توانست،بنیان معرفت را در تفسیر المیزان پایه ریزی کند.در این پژوهش سعی شده است که چهارچوبی کلی از نظام معرفتی این حکیم حاصل شود واستلزامات تربیتی آن نیز استنباط گردد.پژوهش حاضر از نوع کیفی بوده وبا روش توصیفی-تحلیلی صورت گرفته است.به طور کلی وی رب بودن ومالکیت علی الاطلاق پروردگار جهان را در تمام اجزاء هستی وشئونات آن دخیل می داند.وبرهمین اساس معرفت انسان به نحواعطا وسلب،تحت تصرف خداوند است .وهرکس رابه قدر وسع وجودیش علم می بخشد.قوای ادراکی انسان محدود است و علمش نیز نسبی است.حقیقت تنها از جانب خداست که از طریق وحی بر خاصان وبرگزیدگانش ابلاغ گردیده است.با توجه به معرفت شناسی علامه می توان گفت،که هدف معرفت رسیدن به زلال حقیقت وعلم یقین است وغایت معرفت نیز شناخت خداوند که مبدأ تمام حقایق است می باشد.در این راستا توحید پایه ومبنای شناخت قرار می گیردو اصولی چون فطرت سالم وعقل ونفسی مزکی شده از تمام موانع شناخت راه گشای تعالی وصعود انسان بر قله ی معرفت می گردد.که با روش هایی چون اتصال به مبدأ هستی با عبادت ومناجات وهمچنین سیر آفاق وانفس امکان پذیر است .تقوا ومحاسبه نفس دیگر روشهایی برای زدودن اغیار وحجاب ها از صفحه نفس انسان که محل معرفت است می باشد.در این بین قرآن وعلوم عقلی با لوازم آن بهترین محتوای آموزشی در ساحت تعلیم وتربیت می باشند.