پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر حاد ترتیب ارائه فعالیت مقاومتی بر سروتونین و کورتیزول در مردان جوان غیر ورزشکار انجام گرفت. 15 مرد جوان(19 تا 24 سال) به صورت هدفمند انتخاب و سه جلسه تمرینی را تکمیل کردند: جلسه اول ده تکرار بیشینه(10rm) برای نه حرکت تعیین شد. پروتکل تمرینی شامل ترکیبی از حرکات بالا تنه و پایین تنه همراه با ترکیب بزرگی و کوچکی عضلات بود. یک هفته بعد، در جلسه دوم، به صورت تصادفی نیمی از آزمودنی ها پروتکل الف (از عضلات بزرگ به کوچک) و بقیه آزمودنی ها پروتکل ب( از عضلات کوچک به بزرگ) را انجام دادند. ارائه پروتکل الف شامل: پرس سینه، پرس پا، زیر بغل یا سیم کشی(لت)، جلو پا، سرشانه از جلو، پشت ران، جلو بازو، ساق پا و پشت بازو بود. ارائه پروتکل ب عکس برنامه تمرینی الف صورت گرفت. آزمودنی ها سه نوبت فعالیت را برای هر حرکت با مقدار بار 10 تکرار بیشینه، تا حد خستگی انجام دادند. استراحت برای هر نوبت یک دقیقه و برای هر حرکت دو دقیقه در نظر گرفته شد. جلسه سوم سه روز بعد از جلسه دوم با همین پروتکل تمرینی اجرا شد، با این تفاوت که تمرینات به آزمودنی های الف و ب جابجا گردید. در هریک از پروتکل ها، خون گیری قبل از فعالیت، بلافاصله و 30 دقیقه بعد از هر پروتکل تمرینی انجام گرفت. نتایج با استفاده از آزمون آنوای تکراری نشان داد که بلافاصله بعد از پروتکل ب سروتونین سرم افزایش معنی دار یافت. نوع ارائه پروتکل تمرینی بر تغییرات کورتیزول سرم تاثیری نداشت. با توجه به نتایج میزان درک فشار در حین فعالیت، تمرین مقاومتی نوع ب احتمالاً خستگی بیشتری بعد از فعالیت ایجاد می کند که این خود باعث افزایش مقدار سروتونین می شود.