تحقیق حاضر به دنبال ارائه مدلی مناسب از آموزش سیار به کارشناسان کشاورزی می باشد، تا از آن طریق بتوانند با شیوه ی جدیدی از آموزش، عوامل محدود کننده ی مشارکت روستاییان در فرآیند آموزش و یادگیری از جمله بالا بودن هزینه های آموزشی، زمان بر بودن انتقال پیام از مراکز تحقیقاتی به کشاورزان، ناتوانی مروجان در برقراری ارتباط با تمامی کشاورزان و محدودیت های مکانی و زمانی را از میان بردارد. پژوهش حاضر بر اساس هدف از نوع کاربردی است و برحسب روش تحقیق به صورت توصیفی از نوع کمی- کیفی می باشد که در بخش کمی از طریق پرسشنامه به جمع آوری اطلاعات پرداخته شد. در بخش کیفی نیز از روش فوکوس گروپ جهت بررسی مشکلات ترویج حضوری استفاده گردید. بر اساس نتایج به دست آمده 97 درصد از کشاورزان به تلفن همراه دسترسی داشتند و در مجموع نگرش کلی آنان به استفاده از تلفن همراه در آموزش کشاورزی مثبت بود. در رابطه با نیازهای اطلاعتی، اکثریت بر این باور بودند که اعلام زمان برگزاری کلاس های آموزشی و کسب اطلاعات رایج درباره ی آب و هوا و زمان های دریافت وام می توانند از طریق تلفن همراه خبررسانی شوند. همچنین میزان دسترسی به تلفن همراه و آنتن دهی خطوط در منطقه در حد زیاد تا خیلی زیادی به عنوان زیرساخت های کاربرد تلفن همراه وجود داشتند. مهم ترین مشکلات پیش روی ترویج حضوری نیز، عدم دسترسی به تمامی کشاورزان و کم بودن تعداد مروجان شناخته شدند.