جامعه به عنوان بستر روابط اجتماعی، حوزه ای را فراهم می کند که در آن اعضاء جامعه می توانند با هم تشکیل پیوندهای اجتماعی دهند. در حوزه ی اجتماع جامعه، از تعاملات اجتماعی ما بین کنشگران اجتماعی، روابط اجتماعی شکل می گیرد. این روابط اجتماعی بر حسب هدف یا وسیله ای بودن روابط و متقارن یا غیر متقارن بودن و صمیمیت نهفته در آن به دو رابطه ی ابزاری و اظهاری تقسیم می شود؛ که در پیوندهای ضعیف ( ابزاری) میزان صمیمیت کم ،احساس مسئولیت، تعهد و علاقه به رابطه پائین است وافراد به شکل دو جانبه و عموما بر اساس اصل انصاف، منابع را بین خود مبادله می کنند و در مقابل آن رابطه ی اظهاری قرار می گیرد که پیوندی است قوی و افراد درون رابطه برای یکدیگر عین هدف و خاستگاه رابطه اند. نمونه ای غنی از روابط اجتماعی را می توان در نهج البلاغه یافت که در آن، امام علی (علیه السلام) به عنوان یک دستور العمل زندگی و مدیریتی در کسوت حاکم و رهبر جامعه اسلامی در حوزه ی اداره ی جامعه با کارگزاران خود رابطه ی آشنایی دارد. معیارهای رابطه ابزاری در کلام امیر مومنان علی (علیه السلام)در زیباییهای ادبی آن جلوه می کند، چنانچه امام (علیه السلام) در این رابطه از تشبیهات و کنایات و استعاره هایی استفاده می نمایند که هیچگونه صمیمیتی در آن مشاهده نمی شود و نشان دهنده ی رابطه ایست که در جهت هدف و مقصدی خاص شکل گرفته است، بدین صورت که اگر هدف و نتیجه حاصل نشود از مکانیزمهای بازدارنده مثل خشم و سرزنش و تحقیر استفاده می کنند که در کلام امیر المومنین(علیه السلام) به صورت عاطفه ی خشم و غضب متجلی می شود، اما این روابط نه بر اصل انصاف، بلکه بر اساس دین اسلام و آموزه های قرآن تشکیل شده است و هدف کسب رضایت حق تعالی و ادای تکلیف است.اما خارج از محدوده ی حکومتی امام(علیه السلام)، در سطح جامعه با همگان دارای رابطه ی دوستی است.