نا آگاهی از توان خاک به همراه مدیریت غلط و روش های بهره برداری نادرست، استفاده غیر منطقی انسان از زمین سبب تخریب خاک و فرسایش زمین خواهد شد. در بررسی قابلیت اراضی منطقه هرمزآباد که مساحت آن 487 کیلومتر مربع است جهت استفاده بهینه از این اراضی و حفظ منابع، ابتدا لایه های توپوگرافی، پوشش گیاهی و خصوصیات سنگ شناسی و خاکشناسی منطقه در محیط gis تهیه شده و با مطالعات میدانی اصلاح و تطابق داده شد. سپس بر اساس استانداردها و دستورالعمل موسسه تحقیقات آب و خاک (نشریات شماره 205 و 212)، تیپ ها و واحدهای مختلف اراضی تفکیک گردید. که این مطالعات منجر به تعیین 13 واحد کاری همگن شد. برای این واحد های همگن قابلیت اراضی برای کاربریهای مختلف، از طریق حفر پروفیل و نمونه برداری از خاک های موجود و تجزیه و تحلیل این داده ها در قالب مدل ارزیابی اراضی ایرانی، تعیین شد. به منظور ارائه و بررسی یک مدل کم هزینه و سریعتر، از مدل پارامتریک ژئومورفولوژیکی (با توجه به هفت لایه ای که به سهولت از نقشه ها و تصاویر منطقه قابل استخراج بودند) برای تعیین قابلیت کشت آبی منطقه استفاده گردید. با مروری بر نتایج ارزیابی اراضی منطقه و تطبیق دو مدل پیشنهادی مشخص گردید که دو مدل دارای درصد بالایی برابر 86 درصد همپوشانی می باشند. می توان نتیجه گرفت با توجه به پیچیدگی و هزینه بر بودن مدل هایی مانند فائو که بر فاکتورهای خاک تاکید زیادی دارند، در مکان هایی مانند منطقه مورد مطالعه که خاک دارای عوامل محدود کننده زیادی نمی-باشد، مدلی پارامتریک مانند مدل فوق که بیشتر بر فاکتورهای ژئومورفولوژیکی تاکید دارد، بسیار کارآ خواهد بود.