برای تولید حالات در هم تنیده در اپتیک کوانتومی، می توان از فرایندهای مختلفی از جمله تبدیل کاهشی استفاده کرد. فرایند تبدیل کاهشی یک فرایند اپتیک غیر خطی مرتبه دوم می باشد که در این فرایند، درمحیط غیرخطی مرتبه دوم، یک فوتون با انرژی بالا به دو فوتون با انرژی پایین تبدیل می شود و فوتون های تولید شده، اصل پایستگی انرژی و پایستگی تکانه را برآورده می کنند. می توان بین فوتون های خروجی که به آنها فوتون های مطلوب واضافی گفته می شود، انواع مختلف در هم تنیدگی نظیردر هم تنیدگی انرژی و پلاریزاسیون نسبت داد. اگر پلاریزاسیون فوتون ها موازی باشد، در هم تنیدگی را نوع یک و اگر پلاریزاسیون فوتون ها بر هم عمود باشند در هم تنیدگی را نوع دو می-نامند. هدف از اجرای این پایاننامه این است که با روش شبه جور شدگی فازی با استفاده از کریستال های قطبیده ی متناوب غیر خطی و ترکیب کریستال های قطبیده ی متناوب خطی- غیر خطی، درهم تنیدگی بین زوج فوتون های خروجی را افزایش دهیم که مناسب ترین روش برای تولید زوج فوتون هایی با جور شدگی فازی مطلوب می باشد. بنابراین بازده زوج فوتون های تولیدی در فرایند تبدیل کاهشی را مورد بررسی قرار داده و اثر افت وخیز لایه ها دربازده خروجی ساختارهای پریودیک درفرایند تبدیل کاهشی را مطالعه می کنیم. همچنین میزان درهم تنیدگی فوتون های خروجی را با استفاده از یک مقیاس مناسب نظیر آنتروپی وان نیومن بدست آورده و نشان میدهیم که میزان درهم تنیدگی با افزایش تعداد لایه ها و اضافه کردن کریستالهای خطی بین کریستالهای غیر خطی بطور چشم گیری افزایش می یابد.