به منظور بررسی اثر نسبتهای مختلف کاشت و مقادیر مختلف نیتروژن روی عملکرد و اجزای عملکرد کشت مخلوط آفتابگردان و گلرنگ پژوهشی در ایستگاه زراعی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز (1810 متر ارتفاع از سطح دریا و طول جغرافیایی 52 درجه و 35 دقیقه شرقی و عرض 29 درجه و 40 دقیقه شمالی) در دو سال زراعی 88-87 و 89-88 اجرا شد. آزمایش به صورت طرح کرتهای خرد شده در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با 3 تکرار اجرا شد. کاشت به صورت ردیفی انجام شد. در این پژوهش پنج سطح کود اوره (صفر، 80، 120، 160 و 200 کیلوگرم نیتروژن در هکتار) به عنوان کرتهای اصلی (main plot) و نسبتهای اختلاط مخلوط گلرنگ: آفتابگردان شامل 100 : 0 (تک کشتی آفتابگردان)، 25 : 75 (یک ردیف آفتابگردان و سه ردیف گلرنگ)، 75 : 25 (سه ردیف آفتابگردان و یک ردیف گلرنگ)، 50 :50 (دو ردیف گلرنگ و دو ردیف آفتابگردان) و 0 : 100 (تک کشتی گلرنگ) به عنوان کرتهای فرعی (sub plot) در نظر گرفته شد. نتایج نشان دادند که اجزای عملکرد گلرنگ به طور معنی داری تحت تاثیر نسبتهای کاشت قرار گرفت و با تغییر الگوی کاشت از کشت مخلوط به سمت کشت خالص مقادیر آنها افزایش یافت. به طوریکه بیشترین مقادیر در تیمار 75%گلرنگ و 25%آفتابگردان بدست آمد. همچنین برهمکنش نسبتهای کاشت و مقادیر مختلف نیتروژن بر اجزای عملکرد گلرنگ نیز معنی دار بود. عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و تعداد دانه در طبق و دیگر اجزای عملکرد در آفتابگردان نیز به طور معنی داری تحت تأثیر الگوهای کاشت قرار گرفت، به طوریکه بیشترین مقادیر در تیمار 75% آفتابگردان+25% گلرنگ بدست آمد. همچنین عملکرد و اجزای عملکرد هر دو گونه گیاهی به طور معنی داری تحت تاثیر مقادیر مختلف کود اوره قرار گرفت به طوریکه بیشترین مقدار آنها در تیمار kg/ha200 اوره بدست آمد. نسبت کاشت 75? آفتابگردان+25? گلرنگ بیشترین نسبت برابری زمین (ler) را داشت (38/2). بنابراین در مجموع برای منطقه باجگاه نوع کشت 75% آفتابگردان+25% گلرنگ جهت دستیابی به عملکرد بالا قابل توصیه می باشد.