سخریه روشی خاص برای انتقاد مسائل موجود در جوامع به شمار می رود وآن آمیخته ای از خنده و مزاح است و زشتیهای اخلاقی وجسمانی را با سبکی طنز آمیز بیان می کند. طنز آئینه ای راستین برای دوره های مختف عربی به شمار می رود که از خلال آن اوضاع واحوال جوامع وارزشهای ثابت و متغیر و همچنین مفاهیم انسانی آن آشکار می گردد. آنچه که شعر ابراهیم طوقان را متمایز می سازد سخریه اوست. او سخریه خود را به سمت وسوی سیاسی می کشاند و نقد خود را در خصوص مسائل اجتماعی جاری می گرداند. او افراد را بیشتر از مفاهیم وارزشهای کهنه مورد تمسخر قرا ر می دهد. اشعار طنزآمیز ابراهیم طوقان از هر غموض وابهامی به دور است ودرآن تکلف وتصنع دیده نمی شود بلکه شعری است ساده و روان. او در اشعار طنز آمیز خود به«کاریکاتور» استناد نمی کند، و خود را متمرکز بر ویژ گیهای جسمانی نمی کند، بلکه هدف او مسائل اخلاقی است وطنز خود را به شکلی تأثیر گذار در می آورد که وجدان انسان را به لرزه وحرکت وامی دارد.