تحقیقات در این پروژه به دو بخش، پیش بینی بازدارنده های خوردگی و مدل سازی مکانیسم واکنش تقسیم می شوند. در قسمت اول، تاثیر بازدارندگی برخی از مشتقات ایمیدازول بر روی سطح فولاد نرم مدل سازی شد و انرژی برهم کنش بین سطح فلز و بازدارنده به عنوان پارامتری تجزیه ای برای این مدل سازی مورد بررسی قرار گرفت. انرژی های برهم کنش محاسبه شدند و رابطه آن ها با اثرات بازدارندگی تجربی بازدارنده ها مورد بررسی قرار گرفت که در توافق خوبی با مقادیر تجربی بودند(r=0.75). سپس با استفاده از روش ارتباط کمی ساختار- ممانعت کننده یکسری توصیف کننده به منظور بررسی خواص شیمیایی بازدارنده ها درکنار انرژی برهم کنش بکاربرده شد و نتیجتاً ضریب همبستگی که بدست آمدr=0.94 بود. بر طبق محاسبات می توان اینطور نتیجه گیری کرد که این روش یک شیوه بسیار مفید برای پیش بینی بازدارنده های جدید می باشد. در بخش دوم از مطالعات، مکانیسم سنتز 4-آمینو2-فنیل 2و10-دی هیدروپیریمیدو[1,2-a][1,3] بنزوایمیدازول 3-ایل سیانید با استفاده از1-h بنزو[d] ایمیدازول 2-آمین و 2-بنزیلی دنمالونو نیتریل به روش نیمه تجربی am1 مورد بررسی قرار گرفت. حداقل دو مسیر ممکن برای واکنش شیمیایی بین واکنش دهنده ها وجود دارد. به منظور مدل سازی برای مسیرهای واکنش، مراحل مختلفی باید بررسی شود.در مرحله اول، ساختارهای سه بعدی واکنش دهنده ها به طور کامل با استفاده از روش am1 بهینه شد. در مرحله دوم، محاسبات فرکانس با استفاده از روشی مشابه برای اطمینان از مینیمم یا حالت گذار ترکیبات بهینه شده انجام شد.در مرحله سوم، واکنش دهنده ها به تدریج در یک مسیر خاص و مطابق با دو مکانیسم ممکن، از فاصله ای که هیچ برهم کنشی باهم نداشتند تا یک حداقل فاصله، در طی پله های 1/0 آنگسترومی براساس مکانیسم پیشنهادی واکنش، به هم نزدیک شدند. به طور همزمان، ساختار هندسی تمام ترکیبات سیستم بهینه و مقادیر ترمودینامیکی آنها محاسبه شد.در مرحله آخر، باتوجه به مقادیر ترمودینامیکی سیستم (یعنی?g ,?s ,?h ) ،تشخیص تمام حالتهای گذار، حدواسط ها و انرژی های فعالسازی در مکانیسم پیشنهادی امکان پذیر بوده و نهایتا با مقایسه مراحل مختلف در واکنش ،مسیری که محصول آن 4-آمینو2-فنیل 2و10-دی هیدروپیریمیدو[1,2-a][1,3] بنزوایمیدازول 3-ایل سیانید است به عنوان مسیر مطلوب واکنش شناخته شد