سبک آذربایجانی، سبک شاعران شمال غربی ایران؛ یعنی منطقه ی ارّان و آذربایجان است و از نظر زمانی، مصادف با قرن ششم و اوایل قرن هفتم هجری است. شاعران شاخص آن عبارتند از: ابوالعلای گنجوی، خاقانی، نظامی، مجیرالدّین بیلقانی و . . . . این سبک از لحاظ فکری، ادبی و زبانی،تحوّلات شگرفی را نشان می دهد. این تحوّلات از نظر فکری، عبارتند از: فضل فروشی، هجاگویی، اشاره به علوم مختلف، اشاره به عقاید عامیانه، اشاره به آداب و رسوم مسیحیّت و . . . و از نظر زبانی و ادبی، ابداع ترکیبات تازه، کاربرد کلمات و ترکیبات و ضرب المثل های عربی، کاربرد کلمات و مفهوم ضرب المثل های ترکی، پیچیده گویی، کاربرد فراوان آرایه های لفظی و معنوی و استفاده فراوان از صور خیال، از ویژگی های سروده های شاعران این دوره است. نظامی یکی از چهره های شاخص این سبک و خسرو و شیرین او نیز از آثار ممتاز در عرصه ی داستان سرایی فارسی است. این پایان نامه دارای چهار فصل است که عبارتند از: 1)کلیات پژوهش 2) پیشینه ی پژوهش 3) تجزیه و تحلیل داده ها 4) استنباط و نتیجه گیری. در این تحقیق مباحثی درباره ی سبک و سبک شناسی و دوره های آن در شعر فارسی ارائه خواهد شد و درباره ی سلجوقیان و اتابکان آذربایجان و همچنین درباره ی لزوم قائل شدن به سبکی به نام آذربایجانی در کنار سبک های اصلی شعر فارسی مطالبی ارائه خواهد شد. ویژگی های کلی و عمومی این سبک و ویژگی های خسرو و شیرین به عنوان اثری شاخص در این سبک مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد.