مالکیّت زمانی (تایم شرینگ) یکی از مسائل جدید حقوقی در ایران است که سبب ایجاد حقّ (حقّ مالکیّت عین و منفعت یا حقّ مالکیّت منافع و یا حقّ انتفاع ) به صورت موّقت و دوره ایی برای افراد در یک مال معیّن ( منقول یا غیر منقول ) برای مدّتی معیّن ( ثابت) و یا نامعیّن ( شناور ) در محدوده ای از زمان یا به طور نامحدود می شود . هدف از این تحقیق ، بررسی ماهوی قرارداد مالکیّت زمانی در حقوق ایران و آمریکا(ایالت های واشنگتن و ماساچوست) می باشد . در مقایسه ی مالکیّت زمانی با نهادهای داخلی حقوق ایران می توان گفت که ، این تأسیس حقوقی به قالب های عقد صلح، عقد اجاره،نهاد حبس موبّد(صرف نظر از غیر معوّض بودن آن)،قاعده ی مهایات، شرکت سهامی و افراز زمانی نزدیک به نظر می رسد.از سوی دیگر ،با استناد به ماده ی10 ق.م که امکان پذیرش عقود جدید را فراهم می کند ، انعقاد آن می تواند مورد قبول واقع گردد. تایم شرینگ به عنوان یک تأسیس مستقل در حقوق آمریکا دارای جایگاه قانونی مشخصّی است.در هر کدام از ایالات مختلف آمریکا ، قانون خاصّی در این زمینه وضع شده است.این قوانین در اصل پذیرش نهاد حقوقی مذکور و احکام و آثار آن با یکدیگر تفاوت اساسی ندارند و صرفاً در برخی جزئیّات با هم متفاوتند. کلید واژگان : مالکیّت زمانی ( تایم شرینگ )، مالکیّت موّقت ، حقّ انتفاع ، مهایات.