هدف از پژوهش حاضر تبیین یک مدل علّی برای گفتگوی درونی، خودتنظیمی و مدیریت خشم بر روی دانشجویان مهندسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت بود. جامعه آماری دانشجویان مهندسی بودند که 9 کلاس شامل 334 نفر به صورت تصادفی از نوع خوشه ای یک مرحله ای انتخاب شدند. روش تحقیق در این پژوهش همبستگی بود. داده ها از طریق پرسشنامه گفتگوی درونی، خودتنظیمی و پرسشنامه خشم جمع آوری و مورد تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج سه مدل را نشان داد که در مدل اول، گفتگوی درونی ارتباط معناداری با خشم کلی دارد و خودتنظیمی نقش واسطه گری معناداری برای گفتگوی درونی و خشم کلی ایفا می کرد. در مدل دوم، از بین ابعاد گفتگوی درونی، جستجوی فضایی و سازماندهی احساسات ارتباط معناداری با خشم کلی دارد و خودتنظیمی نقش واسطه گری معناداری برای جستجوی فضایی و خشم کلی ایفا می کرد. در مدل سوم، از بین ابعاد گفتگوی درونی سازماندهی رفتاری و جستجوی فضایی ارتباط معناداری با پرخاشگری فیزیکی دارند و خودتنظیمی نقش واسطه گری معناداری برای جستجوی فضایی و پرخاشگری فیزیکی ایفا می کرد.