اهمیت حفظ وضعیت قامت در به انجام رساندن صحیح و بهینه فعالیت های روزمره انسان و یا حرکات پیچیده ورزشی اثبات شده است و در حین این فعالیت ها حفظ وضعیت قامت بدن بسیار ضروری است. تقویت عضلات بخش محوری به افزایش سطح قدرت عملکردی و تعادل کمک می کند تا منجر به کنترل تعادل و افزایش عملکرد گردد. لذا با توجه به نقش تمرینات پایداری و تعادلی در کنترل موقعیت و حرکت تنه، به نظر می رسد بررسی نقش این گونه برنامه ها در بهبود تعادل موثر باشد. هدف: مقایسه تاثیر تمرینات پایداری مرکزی و تمرینات تعادلی بر تعادل پویا و نیمه پویا در دختران غیر ورزشکار روش: 50 دانشجوی دختر غیر ورزشکار از بین واجدین شرایط به صورت انتخابی در دسترس انتخاب شدند و به سه گروه تجربی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. قبل از شروع برنامه تمرینی، تعادل پویا و نیمه پویای آزمودنی ها اندازه گیری شد. سپس برنامه های تمرینی پایداری محوری باوسیله، پایداری محوری بدون وسیله و تعادلی 2 جلسه در هفته به مدت 4 هفته اعمال گردید. پس از برنامه های تمرینی، تعادل پویا و نیمه پویای آزمودنی ها گرفته شد. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر بر روی غیر ورزشکاران نشان داد که برنامه تمرینی تعادلی بر تعادل پویای دختران غیر ورزشکار در جهت های قدامی و قدامی- داخلی و بر تعادل نیمه پویای دختران غیر ورزشکار در تمامی شاخص ها تاثیر معناداری دارد(05/0 p<). همچنین برنامه تمرینی پایداری مرکزی باوسیله بر تعادل پویای دختران غیر ورزشکار در جهت های قدامی- داخلی، داخلی، خلفی- داخلی و خلفی تاثیر معناداری دارد(05/0 p<)، درحالیکه بر تعادل نیمه پویای دختران غیر ورزشکار تاثیر معناداری ندارد(05/0p>). برنامه تمرینی پایداری مرکزی بدون وسیله بر تعادل پویا و نیمه پویای دختران غیر ورزشکار تاثیر معناداری ندارد(05/0p>). نتیجه گیری: پیشنهاد می شود افراد برای توسعه تعادل از برنامه های پایداری مرکزی و تعادلی بصورت ترکیبی استفاده نمایند.