چکیده در این پژوهش سعی بر تولید قطعات سرامیکی از جنس آلومینا-زیرکونیایی شده و نهایتاً به بررسی اثر پارامترهایی همچون ph، درصد و نوع پراکنده ساز، درصد و ترکیب مواد پلیمری، غلظت آغازگر و دمای تفجوشی بر استحکام و ریزساختار محصولات نهایی پرداخته شده است. نتایج حاصل حاکی از کمینه بودن ویسکوزیته دوغاب در هنگام استفاده از tac به عنوان روانساز در ph=12 است. درصدهای مختلف پلیمر مورد استفاده نیز نشان دهنده این مطلب است که افزایش منومر، علاوه بر کاهش زمان تاخیر در ژل شدن موجب کاهش زمان ژل شدن و همچنین افزایش میزان گرادیان دمایی ایجاد شده در حین فرایند ریخته گری ژلی نیز میشود. با افزایش غلظت منومر، اثر غلظت آغازگر بر کاهش زمان تاخیر در ژلاسیون کمتر میشود. افزایش اتصال دهنده عرضی نیز باعث افزایش زمان تاخیر در ژلاسیون و زمان ژل شدن میشود و همچنین میزان افزایش دمای ناشی از فرایند ژل شدن را کاهش میدهد. افزایش استحکام خام و کاهش استحکام پس از زینتر قطعه تولیدی به ازاء افزایش درصد پلیمر مصرفی نیز از دیگر نتایج بدست آمده است. همچنین استفاده از اتصال دهنده عرضی در غلظت ثابت مونومر باعث افزایش استحکام خام و نهایی قطعات تولیدی گردید. واژه های کلیدی: ریخته گری ژلی، کامپوزیت آلومینا-زیرکونیا ، محلول مونومری، دمای زینتر .