پژوهش شبه آزمایشی حاضر به بررسی تأثیر روش آموزش تقلید متقابل بر افزایش توانایی تقلید کودکان مبتلا به گستره درخودماندگی پرداخته است. بدین منظور با استفاده از نمونه گیری در دسترس 24 کودک با اختلال درخودماندگی در سه عملکرد ـ پائین، متوسط و بالا بین سنین 30 تا 54 ماهه از مرکز توانبخشی و نگهداری کودکان درخودمانده انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مساوی 12 نفری تقسیم شدند. آزمودنی های گروه آزمایش در مدت 10 هفته، به صورت 3 روز در هفته، که دو روز آن شامل 3 نوبت 20 دقیقه ای و یک روز آن شامل یک نوبت 20 دقیقه ای بود و در مجموع 70 جلسه روش مداخله آموزش تقلید متقابل را دریافت کردند. در حالیکه آزمودنی های گروه کنترل این درمان را دریافت نکردند. به منظور بررسی میزان تأثیر روش آموزش تقلید متقابل بر افزایش توانایی تقلید، از مقیاس تقلید و عمل پیش دبستان به عنوان پیش آزمون و پس آزمون و برای بهبود( کاهش ) نشانگان کودکان درخودمانده از خرده مقیاس های گارز استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین نمرات کودکان مبتلا به درخودماندگی در دو گروه وجود دارد. در نهایت نتایج نشان داد که روش آموزش تقلید متقابل به افزایش توانایی تقلید و نیز به بهبود نشانگان درخودماندگی(رفتار کلیشه ای، تعامل اجتماعی، ارتباطات ) منجر می گردد.