چکیده شهرها در آغاز قرن بیست و یک تقریبا دو درصد از مساحت کره زمین را اشغال کرده و حدود نیمی از جمعیت جهان را در خود جای داده اند. جمعیت شهرهای دنیا در هر سال 55 میلیون نفر افزایش می یابد و پیش بینی می شود در سال 2020 جمعیت شهری دنیا به 75 درصد کل جمعیت برسد.شهرها در حال گسترش اند و به این ترتیب دست اندازی شهرها به منابع طبیعی نیز رو به افزایش است. با رشد شهرنشینی و غلبه تفکر سوداگرانه و تغییر نگرش به زمین به عنوان کالا نه به مثابه وطن و مکان آرامش،حداکثر استفاده مادی از زمین در دستور کار قرار گرفته و علاوه بر فضاهای سبز شهری ، باغ، مزارع و اطراف شهرها نیز تخریب و به ساختمان تبدیل شده اند. هدف اصلی در طراحی فضای سبز دستیابی به آثار اجتماعی آن برای هر چه نزدیک تر کردن انسان و طبیعت به یکدیگر است. در این میان دو مقوله ی توسعه پایدار و ارتقای بهره وری همواره باید سرلوحه ی سیاست گذاری های توسعه و ایجاد فضاهای سبز قرار گیرد.توسعه پایدار که در اواسط دهه ی 90 شکل گرفت، توسعه ای است که در جهت رفع نیازهای نسل کنونی باشد، بدون اینکه توانایی های نسل آینده را در رفع نیازهایشان کاهش دهد. شهرداراب در این پژوهش مورد مطالعه قرار گرفته است. داراب از شهرهای کوچک استان فارس می باشد. هدف از این پژوهش، رتبه بندی و تعیین میزان پایداری نواحی و محله های شهر داراب می باشد. روش تحقیق در این پایان نامه توصیفی-تحلیلی است و نوع پژوهش کاربردی-نظری می باشد.نتایج حاصله از این پژوهش نشان می دهد که اکثر نواحی و محله های شهری داراب دارای توسعه ای ناپایدار در بعد زیست اجتماعی می-باشند، همچنین تفاوت معناداری در بین نواحی و محله های شهری از نظر شاخص های زیست اجتماعی وجود دارد.