این پایان نامه به بررسی ریشه واحد و شکست ساختاری در بیکاری ایران و کشورهای منتخب عضو اکو (ترکیه و پاکستان) با استفاده از داده های سالیانه سری زمانی در دوره 89-1354 می پردازد. اولین مرحله در این تحقیق، استفاده از آزمون های سنتی ریشه واحد استاندارد دیکی – فولر تعمیم یافته (adf) و فیلیپس-پرون (pp) است. مقادیر آماره های گزارش شده adf و pp برای نرخ بیکاری ایران، ترکیه و پاکستان و مقایسه آن با مقادیر بحرانی نشان می دهد که متغیرهای مورد بررسی در تمامی سطوح نامانا هستند. سپس برای آزمون ریشه واحد با یک شکست ساختاری برون زا از الگوی پرون (1989) ، الگوی تکانه های دور افتاده تصادفی io و الگوی پسماندهای دور افتاده تجمعی ao، برای آزمون ریشه واحد با یک شکست ساختاری درون زا از الگوی زیوت – اندریوز (1992) و دو شکست درون زا از الگوی لامسداین و پاپل (1997) استفاده می کنیم. به طور کلی نتایج آزمون های ریشه واحد در حضور شکست ساختاری برای نرخ بیکاری ایران و پاکستان با آزمون های سنتی ریشه واحد یکسان بودند و متغیر نرخ بیکاری ایران و پاکستان دارای ریشه واحد بوده و نامانا هستند. نتایج آزمون پرون (1989)، io1 و io2 با در نظر گرفتن سال 1379 (2000م) به عنوان شکست برون زا برای نرخ بیکاری ترکیه در تضاد با آزمون های سنتی ریشه واحد بودند و متغیر در سطوح 2.5، 5 و 10 درصد مانا شد. بحران هایی نظیر جنگ برای نرخ بیکاری پاکستان و ایران، بحران مالی و اقتصادی برای نرخ بیکاری ترکیه منجر به شکست ساختاری در نرخ های بیکاری این کشورها شده است.