پارک های فناوری که برای جبران ریسک شرکت های نوپا ایجاد می شوند، متخصصان را در تجاری سازی یافته ها و ایده های علمی خود یاری می رسانند. در واقع دولت ها با ایجاد چنین فضاهای تجاری در محیطی آکادمیک و علمی، دانش و اقتصاد را در ارتباطی تنگاتنگ و دوسویه قرار داده اند. ایجاد پارک های فناوری، که اقتصاد دانش محور را تعقیب می کنند، موضوعی است که در برنامه چهارم توسعه پیش بینی شده است که این نشان دهنده اهمیت وجود چنین مکان هایی برای توسعه کشور می باشد. امروزه توجه به توسعه پایدار به عنوان جدیدترین و مهم ترین اصول توسعه در اواخر قرن بیستم در دستور کار بسیاری از سازمان ها، نهادها و دولت ها قرار گرفته است. حال ایجاد پارک فناوری به عنوان فضایی نوین خود مستلزم رعایت اصول توسعه پایدار خواهد بود که این توسعه پایدار باید به صورت همه جانبه و در تمام جوانب اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی انجام شود. در این تحقیق در ابتدا جنبه های متفاوت در زمینه توسعه پایدار زیست محیطی مورد بررسی قرار می گیرد سپس با توجه به این جنبه ها راهبردهای طراحی پارک علم و فناوری به صورت پایدار ارائه می شود. با اعمال شیوه های مختلف معمارانه در طراحی و برنامه ریزی از جمله انرژی های قابل تجدید، شیوه های سرمایش و گرمایش ایستا و همخوان با پتانسیل ها و محدودیت های موجود در بستر طرح، مصالح برگشت پذیر، منابع و تکنولوژی های بومی، معماری متناسب با اقلیم منطقه و... می توان به اهداف توسعه پایدار دست پیدا کرد. به طور خاص در این تحقیق معماری متناسب با اقلیم منطقه گرم و خشک مورد بررسی قرار می گیرد؛ عواملی چون شکل ساختمان، جهت گیری مناسب برای استفاده حداکثر از انرژی خورشیدی، نوع مصالح مصرفی متناسب با این اقلیم. درنهایت پارک فناوری اطلاعات اصفهان با توجه به این ویژگی ها طراحی می گردد.