خاک به عنوان مهمترین منابع طبیعی ایران، شدیدا توسط فرسایش آبی تهدید می شود. یکی از عوامل فرسایش آبی فرسایندگی باران است. هدف از این تحقبق پهنه بندی مکانی و زمانی تغییرات فرسایندگی باران در جنوب غرب ایران است. خصوصیات حدود 10000 رگبار متعلق به 27 ایستگاه هواشناسی تجزیه و تحلیل گردید و میزان انرژی جنبشی (e) و حداکثر شدت 30 دقیقه ای (i30) رگبارها محاسبه شد. روش اسپلاین (spline) برای پهنه بندی ماهانه و سالیانه مقادیر فرسایندگی مورد استفاده قرار گرفت. نقشه ها نشان دهنده کاهش میزان فرسایندگی از شمال به جنوب و از غرب به شرق می باشند. حداکثر و حداقل مقادیر فرسایندگی به ترتیب متعلق به ایستگاه سیلاخور (در استان لرستان) و ایستگاه بروجن (در استان چهار محال و بختیاری) است. نه سری تصاویر ماهواره نوآ (noaa) مربوط به 9 ماه از سال 1998 تهیه گردید و از نظر هندسی، رادیومتری و اتمسفر تصحیح شدند. نقشه های شاخص گیاهی تفاضل نرمال (ndvi) برای 9 ماه از سال 1998 محاسبه شدند. نقشه های فرسایندگی و شاخص گیاهی تفاضل نرمال به 6 کلاس تقسیم و مقایسه شدند. مقایسات نشان دادند که 122091 کیلومترمربع از منطقه در شرایط پوشش گیاهی ضعیف (کلاس های 1، 2 و3) و در شرایط فرسایندگی شدید (کلاس های 4، 5 و 6) در ماه آوریل سال 1998 قرار دارند. نقشه متوسط فرسایندگی سالانه مشخص کرد که 125000 کیلومتر مربع از جنوب غرب ایران شدیداً به وسیله فرسایندگی (کلاس های 4، 5 و 6) باران تهدید می شوند که پوشش گیاهی باید در ماه های پر باران این مناطق حفظ گردد.