در این رساله این ایده مطرح می شود که امیر ارسلان نامدار، در واکنش به رابطه ی ایران و غرب/فرنگ در دوران قاجار پرداخته شده است و قابلیت خوانده شدن به روش پسااستعماری را دارد. برای شهودی کردن این ایده ابتدا به معرفی نظریه ی پسااستعماری پرداخته می شود. مرحله ی بعدی استقبال از این پرسش است که آیا ایران می تواند موضوع مطالعه ای پسااستعماری باشد؟ با پاسخ به این سوال، به بررسی چند خوانش پسااستعماری انجام شده از متون ایرانی پرداخته می شود و در مرحله ی بعدی با پرداختن به خوانش های پیشین از امیرارسلان نامدار رساله به بخش پایانی می رسد. در این بخش با تمرکز بر دوپاره بودگی شخصیت امیرارسلان، نقش فرنگ و تقابل شرق و فرنگ در داستان، تقابل ها و تعصبات مذهبی و همچنین نقش جنسیت، تقدیر و فانتزی؛ خوانش پسااستعماری از امیرارسلان نامدار انجام می شود. در این رساله نهایتا مشخصا می شود که نظریه ی پسااستعماری برای خوانش امیرارسلان نامدار کارآمد است. در بخش نتیجه گیری به افق های گسترده تر برای انجام پژوهش های بیشتر و همچنین دستاوردها و نتایج این پژوهش اشاره شده است.