پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان اثربخشی آموزش راهبردهای حل مسأله شناختی – اجتماعی بر خلاقیت، خود کار آمدی و مکان کنترل نابینایان شهرستان یزد انجام شد. این تحقیق از نوع کاربردی و شیوه انجام آن آزمایشی با گروه گواه است. جامعه آماری شامل 268 نفر و حجم نمونه مورد مطالعه 47 نفر از نابینایان عضو جامعه نابینایان شهر یزد بود که با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی (24n=) و گواه (23=n) تقسیم شدند. ابزارهای اندازه گیری، پرسشنامه های خودکارآمدی عمومی شرر (sgses) (1982)، مقیاس کنترل (درونی- برونی) راتر (1966) و پرسشنامه خلاقیت عابدی (1992) است. جهت تعیین پایایی پرسشنامه ها از روش همسانی درونی استفاده شد. به عبارتی ابتدا این آزمون روی گروه کوچکی (30 نفر) اجرا شده و ضریب پایایی برای هر یک از آزمون ها به روش آلفای کرونباخ محاسبه گردید. ضریب آلفای به دست آمده برای پرسشنامه خودکارآمدی 718/0 ، مکان کنترل712 /0 و خلاقیت 89/0 است. روایی پرسشنامه ها نیز به روش محتوایی برآورد شد و در پرسشنامه خلاقیت سوالات 54 و 55 تغییر داده شد. سپس پرسشنامه ها بین دو گروه آزمایشی و گواه توزیع شده و برای تحلیل نتایج از آزمون t مستقل استفاده شد. سطح معناداری آزمون به صورت دو دامنه و در حد 05/0 در نظر گرفته شده است. بر این اساس نتایج زیر به دست آمد : 1- میزان خلاقیت نابینایانی که آموزش راهبردهای حل مسأله شناختی – اجتماعی را دریافت کردند از نابینایانی که در این زمینه آموزشی ندیدند بالاتر است. 2- میزان خود کار آمدی نابینایانی که آموزش راهبردهای حل مسأله شناختی- اجتماعی را دریافت کردند از نابینایانی که در این زمینه آموزشی ندیدند بالاتر است. 3- مکان کنترل نابینایانی که آموزش راهبردهای حل مسأله شناختی- اجتماعی را دریافت کردند از نابینایانی که در این زمینه آموزشی ندیدند درونی تر است. کلیدواژه ها : حل مسأله ، خلاقیت ، خودکارآمدی ، مکان کنترل ، باورهای انگیزشی، نابینایان.