صورت خیالی مرغ یکی از عناصر مهم تصویرگری و القای مفاهیم در دوره ای از شعر عرفانی فارسی است. هدف این تحقیق بررسی تطوّر این صورت خیالی در اشعار سنایی ، عطّار و مولوی است که در آن معانی نمادین مرغان در شعر هر شاعر و کیفیّت نمادپردازی آنها از جهت پرداختن به این صورت خیالی مشخّص شده است ؛?علاوه بر این بسامد جلوه های شاعرانه مرغان در اشعار شاعران مذکور مشخص گردیده و آماری از بسامد کاربردهای لفظی مرغان در شعر هر شاعر ارائه و وجوه شباهت و افتراق ذهنیّت شاعرانه آنان نشان داده شده است. نتیجه حاصل از این تحقیق آن است که صورتهای خیالی مرغان که به وسیله سنایی وارد شعر عرفانی شد ، در شعر عطّار مورد استفاده قرار گرفت و به پختگی نسبی نزدیک شد و در شعر مولوی با تأثیرپذیری از هر دو شاعر به کمال رسید