ایران بعنوان یک کشور در حال توسعه و سانحه خیز و به دلیل موقعیت جغرافیایی اش سوانح متعددی را تجربه نموده، و پدیده هایی چون زلزله، سیل، رانش زمین و غیره تاکنون موجب بروز خسارات جانی و مالی فراوان شده است مداخله در سکونتگاه های روستایی با نظر به سانحه خیزی سکونتگاه های روستایی همواره مطرح بوده است و مسئولین و متولیان مربوطه به جهت کاهش خسارات احتمالی بعضاً اقدام به جابجایی روستاهای در معرض سوانح طبیعی می نمایند. اسکان مجدد روستاییان، بدون شناسایی و لحاظ نمودن مولفه های تأثیرگذار بر کیفیت سکونتگاه و رضایتمندی روستاییان، به از دست رفتن حس تعلق و هویت گذشته، پراکنده شدن قوم ها، برهم خوردن انسجام کالبدی روستا و همچنین گسیختگی شبکه های اجتماعی و اقتصادی و در مواردی خالی از سکنه ماندن واحد های احداثی و یا مهاجرت روستاییان به شهرها و یا روستاهای مجاور شده است. از آنجا که ساختار فضایی هر روستا در هر منطقه از قانونمندی هایی خاص، تبعیت می کند، و عوامل بسیاری در شکل گیری روستاها تأثیر گذارند این پژوهش با هدف تبیین تأثیر مولفه ی دید و منظر در بازسازی سکونتگاههای روستایی که از مولفه های سازنده کیفیت فضایی می باشد، به بررسی فرضیه ها و آزمون آنها در روستای نایبند استان یزد می پردازد. چارچوب نظری این مطالعه بر پایه بررسی متون مرتبط و بهره گیری از اصول و مبانی نظری طراحی شهری و روستایی و مقولات کیفی، ادراکی مولفه دید و منظر، قرار گرفته است. تحقیق حاضر از نوع توصیفی، تحلیلی و پیمایشی است که با استفاده از نرم افزار spss و تحلیل همبستگی، نتایج کمی و کیفی پژوهش حاصل شده است. از یافته های این تحقیق آنست که لحاظ نمودن مولفه ی دید و منظر در ارتقای کیفیت فضایی سکونتگاه های روستایی جدید و میزان رضایت مندی روستاییان، تأثیرگذار است، بطوریکه در نظر نگرفتن مولفه دید و منظر در بازسازی و مکان یابی روستای نایبند استان یزد یکی از مهمترین دلایل عدم استقبال روستاییان از سکونتگاه جدید می باشد.