پژوهش حاضر در چارچوب یک مدلی علّی رابطه ی بنیادگرایی دینی، و سبک های تصمیم گیری را با واسطه گری باورهای معرفت شناسی بررسی نمود. شرکت کنندگان پژوهش شامل 535 نفر دانشجوی دختر (279) و پسر (181) ترم چهارم دانشگاه شیراز بودند که بر اساس روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای تصادفی انتخاب گردیدند. ابزارهای پژوهش عبارتند بودند از: مقیاس عمومی سبک های تصمیم گیری ( اسکات و بروس، 1995)، مقیاس باورهای معرفت شناسی (شرا، بندیکن و دانکل، 1998) و مقیاس بنیادگرایی دینی آلتمیر و هانسبرگر (2004). به منظور تعیین پایایی ابزارهای پژوهش از ضریب آلفای کرونباخ و برای احراز روایی آن ها از روش تحلیل عوامل استفاده شد. نتایج تحلیل مسیر، مبتنی بر مراحل پیشنهادی بارون و کنی (1989) نشان داد که الف) تساهل گرایی پیش بینی کننده ی منفی و معنادار باورهای دانش قطعی و مرجع واقف به امور بوده و بنیادگرایی پیش بینی کننده ی منفی و معنادار باور یادگیری سریع و پیش بینی کننده ی مثبت و معنادار باور مرجع واقف به امور است. ب) تساهل گرایی پیش بینی کننده ی منفی و معنادار سبک تصمیم گیری وابسته و بنیادگرایی پیش بینی کننده ی منفی و معنادار سبک تصمیم گیری آنی و پیش بینی کننده ی مثبت و معنادار سبک تصمیم گیری شهودی است. ج) بنیادگرایی به واسطه ی باور یادگیری سریع سبک های تصمیم گیری اجتنابی و آنی را به گونه منفی و سبک تصمیم گیری عقلانی را به گونه ی مثبت پیش بینی می کند. به علاوه تساهل گرایی به واسطه ی باور دانش قطعی سبک تصمیم گیری شهودی را به گونه ی مثبت و به واسطه باور مرجع واقف به امور سبک تصمیم گیری وابسته و عقلانی را به گونه ی منفی پیش بینی می نماید. در مجموع یافته های پژوهش حاضر نشان داد که از بین باورهای معرفت شناسی باورهای یادگیری سریع، مرجع واقف به امور و دانش قطعی نقش واسطه ای بین باورهای دینی و سبکهای تصمیم گیری دارند.