در این تحقیق کوشش شده است تا با روشهای علمی سیست و زیتوده آرتمیای ارومیه از نظر درصد تخم گشایی، درجه تخم گشایی و کفایت تخم گشایی مورد ارزیابی قرار گیرد تا روشهای نوین افزایش و بهینه سازی این موارد بررسی و پیشنهاد گردد. از 60 تیمار و 200 نمونه سیست آرتمیا اورمیه برای تعیین درصد تخم گشایی، کفایت تخم گشایی و درجه تخم گشایی استفاده گردید. 21 تیمار و 105 نمونه برای تعیین روشهای بالابری درصد تخم گشایی مورد آزمون قرار گرفت . از 1293 نمونه آرتمیای ماده بالغ و 1000 نمونه آرتمیای نر بالغ و 1000 نمونه سیست برای زیست سنجی سیست و آرتمیای بالغ استفاده گردید.

چکیده ندارد.

در این آزمایش 9 جیره غذایی شامل سه سطح مختلف از پروتئین (35، 40 و 45% ) و سه سطح مختلف از انرژی قابل هضم (350، 380 و 410 کیلوکالری در 100 گرم) برای پرورش میگوی سفید هندی ‏‎(penaeus indicus, milne edwards)‎‏ تهیه شد و تاثیر جیره های مذکور در سه شوری مختلف (35، 35 و 45 قسمت در هزار) بر روی رشد این میگو مورد مقایسه قرار گرفت. با توجه به موارد فوق در این آزمایش مجموعا 27 تیمار با سه تکرار استفاده گردید. پرورش میگوها به مدت 60 روز در 81 عدد مخزن پلی اتیلن 300 لیتری انجام شد. میانگین وزن اولیه میگوها (08/0 +- 22/3 گرم) بود. نتایج نشان دادند که در یک پروتئین ثابت، شاخص های رشد با افزایش مقدار انرژی افزایش و بهبود یافتند. در این آزمایش در شوری 25 قسمت در هزار، جیره 8 (410: 40) با نسبت پروتئین به انرژی 7/95 (میلی گرم پروتئین در کیلو کالری انرژی) و در شوری 35 و 45 قسمت در هزار، جیره 7 (410: 35) با نسبت پروتئین به انرژی 8/83 (میلی گرم پروتئین در کیلو کاری انرژی) از نظر فیزیولوژیکی و اقتصادی برای میگوی سفید هندی ترجیح داده می شوند. به طور کلی تغییر شوری آب بر روی نیاز پروتئینی و انرژی میگو اثر معنی داری )‏‎(p<0.05)‎‏ داشته به طوریکه در شوری 25 قسمت در هزار، میگو به پروتئین بالاتر نسبت به شوری های 35 و 45 قسمت در هزار نیاز داشت. در این میگو شاخص های رشد در شوری 25 قسمت در هزار بهتر از شوری های 35 و 45 قسمت در هزار بود. نتایج همچنین نشان دادند که با افزایش مقدار چربی و انرژی جیره میزان چربی و انرژی بدن میگو به طور معنی داری ‏‎(p<0.05)‎‏ افزایش یافتند. پروفیل آمینو اسید لاشه میگوها اختلاف محسوس و قابل توجه ای را در بین تیمارهای مختلف نشان ندادند.