در این تحقیق به بررسی رابطه بین میزان رضامندی از چگونگی گذراندن اوقات فراغت دختران دانشجوی دانشگاه الزهرا با میزان بومی بودن در شهر تهران پرداخته شده است. هدف اصلی این تحقیق کسب شناخت بیشتر نسبت به میزان رضامندی دختران دانشجوی دانشگاه الزهرا از چگونگی اوقات فراغتشان و رابطه آن با میزان بومی بودن در شهر تهران است. اصلیترین مساله این تحقیق شناسایی چگونگی گذران اوقات فراغت دانشجویان از حیث جسمانی، عملی، اجتماعی، فکری و هنری بودن و میزان رضایت از آنها و رابطه آن با میزان بومی بودن دانشجویان در شهر تهران میباشد. این پژوهش از نوع تحقیقات همبستگی است. در این تحقیق برای بخش نظری از روشاسنادی و در بخش سنجش و تحلیل از روش پیمایشی استفاده شده است. در مجموع روش جمع آوری اطلاعات از دو طریق اسنادی و پرسشنامه است. جامعه آماری این پژوهش، کلیه دانشجویان 3 دانشکده (دانشکده هنر، دانشکده علوم پایه و دانشکده علوم اجتماعی و اقتصاد) دانشگاه الزهرا در هفته پایانی اردیبهشت ماه، سال 1390 میباشد؛ که به وسیله نمونهگیری خوشهای و با استفاده از فرمول کوکران، 352 نفر به عنوان حجم نمونه از 3 مقطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکترا انتخاب شدهاند. پردازش اطلاعات نیز به وسیله نرم افزار spss و با آماره d سامرز انجام شده است. نتایج حاصل از پردازش به شرح زیر است: میزان بومی بودن دانشجویان در شهر تهران با هیچ یک از انواع فراغت مورد نظر دومازیه رابطه ندارد و همچنین میزان بومی بودن دانشجویان در شهر تهران با میزان رضامندی از انواع فراغت رابطه ندارد، همچنین فرضیه اصلی تحقیق نیز مورد تأیید قرار نگرفت. همچنین دانشجویان دانشگاه الزهرا در گذران اوقات فراغتشان اولویت را به فراغت های جسمی و اجتماعی می دهند، سپس به ترتیب به فراغت های فکری ، فراغت های عملی و در آخر به فراغت های هنری می پردازند.و اینکه بومی بودن یا نبودن دانشجویان در شهر تهران بر چگونگی گذران اوقات فراغت دانشجویان دانشگاه الزهرا و میزان رضایت آنها تاثیری ندارد.

مساله آن است که ساختار محلات در دوران معاصر ایران، به واسطه تغییر در شکل شهر سازی معاصر از جمله شبکه ها و شریان های حمل ونقل و غیره دست خوش تییر شده است و شکل گیری واحدها ی مسکونی در کنار یکدیگر را با مشکلاتی مواجه کرده است، که طراحان معاصر را بر آن داشته تا این گروه های اجتماعی را در قالب مقوله جدیدی با نام واحد همسایگی احیاء کنند. از این رو ضرورت دارد ، در طراحی مجموعه مسکونی به شکل دهی یک واحد همسایگی که ارتقاء دهنده ی تعاملات اجتماعی و سر زندگی و غیره، که در نهایت به آرامش و آسایش ساکنان منجر شود توجه کافی به ابعاد کالبدی_ فضایی آن شود. هدف اصلی در این پژوهش طراحی الگویی نوین از تجمع در مقیاس واحد همسایگی است، که بتواند پاسخگوی تغییرات ارتباطات انسانی در زندگی امروزباشد و باعث هر چه بیشتر شدن تعاملات اجتماعی شود. و نیز در صدد پاسخ به این که یک معمار چگونه می تواند برای هر چه ییشتر کردن روابط اجتماعی با توجه به تغییرات ارتباطات انسانی در زندگی امروز، الگوهای نوینی در مجموعه های مسکونی ارائه دهد؟ با استفاده از چه راهکار هایی می توان به خلق یک واحد همسایگی مطلوب و رضایت بخش برای ساکنین دست یافت؟ روش پژوهش و طرح به این صورت بوده است که در ابتدا مفهوم مسکن و معیار های کیفی مطلوب مسکن و همچنین و عوامل موثر بر کیفیت مجموعه های مسکونی بررسی شده است و در ادامه به روند شکل گیری واحد های همسایگی در کشورهای غربی و تاثیرات آن بر نظام شهر سازی ایران پرداخته شده است. نتایج در قالب اصول و معیار هایی برای طراحی محیطهای مسکونی با هدف تقویت روابط اجتماعی و انسانی مطرح می شودکه جمع آوری مطالعات با روش توصیفی - تحلیلی و بر پایه ی مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است. در پایان، معیارهای در نظر گرفته شده از عوامل اجتماعی در کنار عوامل فضایی کالبدی ترکیب گردیده اند، که شامل راه کار های همچون مرکزگرایی ؛ توجه بیشتر به عرصه نیمه عمومی( فضای سبز و فضاهای جمعی مناسب از جمله تراس های همسایگی در آپارتمان ها) می باشد، و در آخر عوامل مذکور در قالب ایده های برای طراحی مجتمع مسکونی در شهرستان سبزوار به کار رفته است. تا بتواند به عنوان یکی از راه حل های پیشنهادی برای ارتقای کیفیت زندگی و مطلوبیت بخشی و پویایی زندگی در شهرستان سبزوار بیان شود.