هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه تجارب تعاملی و رشد روانی-اجتماعی دانشجویان استعداد درخشان بود. جامعه ی آماری شامل تمام دانشجویان مقطع کارشناسی که در فهرست دانشجویان استعداد درخشان قرار داشتند و نمونه پژوهش شامل 210 دانشجوی دوره ی کارشناسی (124دختر، 86پسر) که در سال تحصیلی 90-89 در دفتر هدایت استعدادهای درخشان دانشگاه شیراز عضویت داشتند، بودند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه ی رشد روانی-اجتماعی دانشجویان هانگ (1999) که از دو بخش تکالیف رشد روانی-اجتماعی دانشجو و بخش تجربیات دانشجو تشکیل شده است، استفاده شد. پایایی هر یک از این بخش ها از طریق محاسبه ی ضریب آلفای کرونباخ و روایی آن ها از طریق محاسبه ی ضریب همبستگی هر عامل با عوامل دیگر احراز گردید. نتایج، حاکی از پایایی و روایی قابل قبول پرسشنامه بود. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بین ابعاد تجارب تعاملی (درگیری تحصیلی، تعامل استاد-دانشجو و تعامل با همسالان) و ابعاد رشد روانی-اجتماعی (رشد شایستگی، مدیریت عواطف، رشد خودگردانی، رشد روابط بین فردی، هویت سازی و رشد هدف) همبستگی معنادار وجود دارد. تحلیل های رگرسیونی چندگانه نشان داد که درگیری تحصیلی به طور مثبت همه ی ابعاد رشد روانی-اجتماعی دانشجویان استعداد درخشان را پیش بینی می کند. تعامل با همسالان نیز پیش بینی کننده ی مثبت چهار بعد از ابعاد رشد روانی-اجتماعی این دانشجویان بود. برخلاف آن، تعامل استاد و دانشجو رابطه ی منفی با چهار بعد از ابعاد رشد روانی- اجتماعی دانشجویان داشت. یافته های این پژوهش نشانگر الگویی ناهمسان از تفاوت های جنسیتی در رشد روانی-اجتماعی دانشجویان استعداد درخشان بود. همچنین این تحقیق نشان داد که فزونی سنوات تحصیل در دانشگاه با رشد روانی-اجتماعی دانشجویان استعداد درخشان، همراه است.