چکیده: مدیریت بحران از موضوعات مهم علوم مدیریتی به شمار می رود. ولی علی رغم اهمیت آن، خصوصا دردنیای پر مخاطره کنونی، به سبب ماهیت پنهانی و غافلگیرکننده بحران ها و درگیر شدن مدیران در حل مشکلات روزمره، مورد غفلت اکثر مدیران و برنامه ریزان قرار می گیرد. آمادگی درمقابل حوادث غیرمترقبه وبلایا یکی ازمسوولیت های اساسی بیمارستان ها بخصوص مراکز آموزشی و درمانی می باشد و این در حالی است که تحقیقات نشان داده است، این مراکز اغلب آمادگی کافی برای مقابله با مشکلات طبیعی و ذاتی حوادث غیر مترقبه را ندارند. پژوهش حاضر در راستای سیاست های مصوب کشوری مبنی بر ضرورت توجه جدی به موضوع مدیریت بحران، با هدف بررسی میزان آمادگی مراکز آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی مازندران و بابل جهت ارائه خدمات مورد نیاز مصدومین و مجروحین در تطبیق با استاندارد های مدیریت بحران در حوادث غیر مترقبه، انجام شده است. پژوهش حاضر به بررسی میزان آمادگی مراکز آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی مازندران در 12 حیطه پژوهشی از نظر تطبیق با استاندارد های مدیریت بحران و مقایسه این استاندارد ها ما بین 9(نه) مرکز آموزشی درمانی (عمومی و تخصصی) در سال 1389 انجام گرفته است، برای انجام این پژوهش توصیفی، مقطعی و با نگرشی تطبیقی از پرسشنامه مشاهده ای مشتمل بر دو بخش مشخصات و سئوالات مربوط به بررسی میزان آمادگی مراکز در 12حیطه پژوهشی استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده ها در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی صورت گرفت . مدل مورد استفاده دراین تحقیق که به بررسی مدیریت بحران می پردازد مدل مدیریت بحران تیری و میتراف نام دارد این مدل با شناسایی یا ردگیری علائم بحران شروع می شود وسپس با فرایند یادگیری از مرحله بهبود به پایان می پذیرد و سپس نتایج یادگیری به مرحله اول برمیگردد و این چرخه همینطور ادامه می یابد. بر اساس نتایج این پژوهش و با توجه به مدل مدیریت بحران تیری- میتراف مراکز آموزش و درمانی آیت الله روحانی، کودکان امیرکلا و فاطمه زهراء (س) از آمادگی مطلوبی در مراحل قبل و بعد از بحران جهت مقابله با حوادث غیر مترقبه برخوردار می باشند که تخصصی بودن و به روز بودن در این مراکز آموزش درمانی را می توان فاکتور مناسبی جهت آمادگی بیشتر در این مراکز در نظر گرفت. واژه های کلیدی : آمادگی، مراکز درمانی، مدیریت استراتژیک، بحران، حوادث غیر مترقبه