بخش کشاورزی عمده ترین مصرف کننده منابع آب در کشور ما می باشد. برای افزایش بازده آبیاری و استفاده بهینه از منابع آب در مناطق خشک و نیمه خشک اقدامات مختلفی مانند استفاده از مالچ، کودهای آلی و ایجاد تغییر در خواص فیزیکی خاک با استفاده از اصلاح کننده های مختلف نظیر پرلیت، هیدروپلاس و نظایر آن صورت می گیرد. به منظور مقایسه تأثیر دو نوع ماده جاذب آب طبیعی و مصنوعی بر ظرفیت نگهداشت آب خاک، آزمایشی به صورت فاکتوریل سه عاملی در قالب طرح کاملا تصادفی با 8 تیمار ماده جاذب آب ( شاهد (بدون اعمال ماده جاذب آب)، کود پوسیده گاوی ( 15گرم در کیلوگرم خاک) و سوپر جاذب طراوت a200 در6 اندازه (25/0- 21/0، 5/0- 25/0، 1- 5/0، 2- 1، 4/3-2 و 75/4- 4/3 میلی متر هرکدام به میزان 2 گرم در کیلوگرم خاک) ) درسه تکرار در دو بافت شنی لومی و لومی رسی انجام شد. سپس مقدار آب خاک برای هر تیمار در مکش های 0، 1/0، 3/0، 5/0، 1، 3، 5 و 15 بار اندازه گیری و منحنی های رطوبتی هر خاک به طور جداگانه رسم گردید. نتایج نشان داد که بین دو بافت خاک، تیمارها و مکش های مختلف و همچنین اثر متقابل این عوامل با هم اختلاف معنی دار آماری در سطح 1 درصد وجود دارد. همچنین مشاهده شد که پلیمر سوپرجاذب 2- 1 میلی متری نسبت به سایر تیمارها باعث افزایش قابل توجهی در ظرفیت نگهداری آب خاک به خصوص در بافت سبک گردید.