هدف پژوهش حاضر تدوین الگوی شایستگی های کانونی دانشجویان کتابداری و علم اطلاعات در سطح پایه، و سنجش میزان شایستگی های کانونی آن ها می باشد. این پژوهش از نوع نظری – کاربردی است، که به روش سندی – تحلیلی و پیمایشی انجام شده است. جامعه ی پژوهش شامل 207 نفر از دانشجویان دوره ی کارشناسی کتابداری و علم اطلاعات دانشگاه های تهران، شهید چمران، و فردوسی مشهد مشغول به تحصیل در سال تحصیلی 90- 1389 بود. پس از مرور گسترده ی متون الگوی شایستگی های کانونی دانشجویان در سطح عمومی، متشکل از 12 شایستگی کانونی تدوین شد. سپس بر اساس الگوی تدوین شده، پرسشنامه ای طراحی و بین افراد جامعه توزیع گردید. نتایج نشان داد که بیش تر دانشجویان، آموزش شایستگی های کانونی دوازده گانه در دوره ی کارشناسی را مهم ارزیابی کردند. میانگین شایستگی های کانونی جامعه ی پژوهش، به استثنای زبان انگلیسی و مدیریت، بالاتر از حد متوسط می باشد. میانگین شایستگی های کانونی کسب شده توسط دانشجویان نیمسال هشتم در تمامی موارد نسبت به دانشجویان نیمسال دوم بالاتر بود. نتایج حاصل از آزمون تعقیبی شفه نیز معناداری این اختلاف را تأیید کرد. دانشجویان دانشگاه تهران در شایستگی های کانونی فن آوری اطلاعات، سواد رایانه ای، تعهد و اخلاق حرفه ای، و اصول نگارش و پژوهش نسبت به دو دانشگاه دیگر از وضعیت بهتری برخوردارند. هم چنین میانگین کسب شده توسط دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد در شایستگی های کانونی زبان انگلیسی، مدیریت، دانش و مهارت های ارتباطی، فلسفه ی علم و آینده نگری، کار گروهی، سواد اطلاعاتی، و تفکر انتقادی نسبت به دو دانشگاه دیگر بالاتر است. در بررسی طولی شایستگی های کانونی طی نیمسال های مختلف تحصیلی، نتایج حاکی از اثرگذاری آموزش های ارائه شده بر ارتقای سطح شایستگی های کانونی دانشجویان بود. در پایان، تدوین برنامه ی درسی دوره ی کارشناسی کتابداری و علم اطلاعات بر اساس شایستگی های کانونی در دو سطح عمومی و تخصصی به عنوان مبنایی برای برنامه ریزی دروس پیشنهاد شد.