در عصر تیموریان و همزمان با گسترش روابط ایران و اروپا هنر ایران دستخوش تغییرات بسیاری گردید این تغییرات از آن جهت که توسط خودباختگان و شیفتگان غرب و نه در جهت غنای هنر ایرانی بلکه در جهت تقلید کورکورانه از غرب صورت گرفت باعث تخریب پایه های هنر ایرانی گشت.این اتفاق یکبار پس از حمله اعراب و بار دیگر پس از حمله مغول در ایران اتفاق افتاده بود ولی به تعبیر پوپ ایرانیان در همه دوران ها ضمن بهره گرفتن از هنر ملل مهاجم آن را با نبوغ ذاتی و روح حساس خود در هم آمیخته و به آن رنگ و لعابی کاملا ایرانی بخشیده به گونه ای که اثری از شیوه های بیگانه به جای نمانده است. در دهه اول قرن بیستم اروپا شاهد نهضتی نوگرا بود که باعث ایجاد سبکی با نام انتزاعگری گردید و بیشتر سبک های هنری قرن بیستم به عنوان زیر شاخه های این سبک شناخته می شوند.بنابر اعتراف کاندینسکی بنیان گذار و تئورسین این سبک اصول و پایه های انتزاعگری مدیون تجربیات هنر مشرق زمین و به خصوص نگارگری ایرانی بوده است. پس از کاندینسکی و در راستای اعتلای این سبک مالویچ با سبک ناب گرایی انتزاع را به ناب ترین حد خود رسانید .ناب گرایی به عنوان یک سبک منشعب از انتزاعگرایی دارای شباهت های فلسفی و بصری بسیاری با ساخته های هنر ایرانی می باشد که از آن جمله می توان نگارگری، گره چینی، و اسلیمی را نام برد. از طرف دیگر به علت استفاده از عناصر خالص هندسی و همچنین استفاده از روابطی چون حرکت، سکون، سلسله مراتب، ریتم و ... در ناب گرایی قابلیت های فراوان برای تبدیل شدن به معماری وجود دارد. با در نظر گرفتن این اصل که معماری کاربردی ترین محصول هنر است و به تصور بسیاری از متفکرین نقش فراوانی در ساخت یک فرهنگ بر عهده دارد تجربه تبدیل آثار ناب گرایی به معماری می تواند تجربه ای مفید برای ارائه راهکارهای صحیح در آینده برای هنر این کیان باشد.راهکاری که با بهره گرفتن از هنر ملل مهاجم ریشه و رنگ و بویی کاملا ایرانی داشته باشد.در راه رسیدن به این هدف ابتدا در مورد شناخت اصول نگارگری هم چنین اصول و بستر به وجود آورنده ناب گرایی مورد تجزیه و تحلیل بصری قرار گرفت که بر پایه اصول به دست آمده ترکیب بندی جدیدی ساخته شد.از این ترکیب بندی به عنوان شالوده مدل فضایی مرکز هنری مورد نظر استفاده گردید که در ادامه با اضافه کردن برنامه فیزیکی طرح و حل روابط عملکردی در مدل فضایی طرح پیشنهادی مجموعه به دست آمد.