به دلیل نقش کاربردی در محاورات روزمره، نشان گرهای کلامی از نشانه های مهم توانش کاربردی افراد به شمار می روند. این نشان گرها قدرت درک، نگرش و حتی باورهای گوینده را تغییر داده و انتقال پیام مورد نظر را آسان می سازد. افراد غالبا جهت سازمان دهی، بهبود و شکل دهی اهداف خود از این نشان گرها استفاده می-نمایند تا بین قسمت های مختلف کلام ایجاد رابطه نمایند. هدف این تحقیق، بررسی استفاده از نشان گرهای کلامی در مکالمات شفاهی فراگیران ایرانی زبان انگلیسی می باشد. با توجه به هدف این مطالعه، 120 زبان-آموز مذکر و مونث در سه سطح ابتدایی، متوسط و پیشرفته و دو گروه سنی بالا و پایین 20 سال انتخاب شدند. نشان گرهای کلامی مورد استفاده توسط زبان آموزان، طی مشاهده مکالمات در کلاس های آموزش زبان به دست آمد و جهت تحلیل های بعدی ضبط و بازنویسی شد. تحلیل داده ها نشان داد که تفاوت معناداری در فراوانی و کاربرد نشان گرهای کلامی مورد استفاده در سه گروه بسندگی و دو گروه سنی وجود داشت، در حالی که هیچ تفاوت چشم گیری بین شرکت کنندگان مونث و مذکر این مطالعه در استفاده از این نشان گرها یافت نشد. علاوه بر این، نشان گرهای استفاده شده در مکالمات انگلیسی زبانان و فراگیران مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان دهنده استفاده چشمگیر از این نشان گرها در مکالمات انگلیسی زبانان در مقایسه با فراگیران بود.