شهر پایگاه اصلی تمدن انسانی و تبلور ذهنی و تکنولوژیک بشر است. مطالعه سطوح و رشد شهر نشینی منعکس‏کننده این واقعیت است که رشد جمعیت شهری به سرعت در حال افزایش است (سیف الدینی،75،1378). شهرنشین شدن جمعیت، افزایش جمعیت شهرها و به تبع آن توسعه شهرهای کوچک و بزرگ، ویژگی عصرحاضر است و توسعه پایدار این شهرها در گرو داشتن برنامه ریزی و مدیریت شهری کارآمد آن می باشد. ساماندهی مکانی و فضایی فعالیت ها و عملکردهای شهری بر اساس خواست ها و نیازهای جامعه شهری، که هسته اصلی برنامه ریزی شهری را تشکیل می دهد امروزه از عوامل مهم وتاثیر گذاردر مدیریت و توسعه شهری است به عبارت دیگرتحلیل و برنامه ریزی کاربری اراضی شهری علم تقسیم زمان و مکان برای کاربردها و مصارف مختلف زندگی به منظور استفاده موثر از زمین و انتظام فضایی مناسب و کارا صورت می‏گیرد و توسعه پایدار شهری ارتقای کیفیت زیست شهری از جمله در بخشهای اکولوژیکی، فرهنگی، سیاسی، تاسیساتی، اجتماعی و اقتصادی بدون اعمال هر گونه فشاری بر نسل های آینده با فشاری که در نتیجه کاهش سرمایه های طبیعی و انحصارات محلی اعمال می شود است که بر اساس همین تعریف می توان عنوان کرد توسعه پایدار شهری به دنبال بهره برداری واستفاده بهینه و مفید از هر یک از کارکردها و توانهای یک مکان یا یک شهر است به نحوی که در حین استفاده سیستم کلی آن به هم نریزد و در آینده نیز بتواند به حیات خود ادامه دهد.در پژوهش حاضر به بررسی نحوه توزیع کاربری اراضی منطقه مورد مطالعه پرداخته شد که به نظر می رسید توزیع کاربری ها در این ناحیه با نیازهای مردم تناسب نداشته وهمچنین کاربری های تخصیصی در این ناحیه با استانداردهای لازم مطابقت نداشت . لذا پژوهش حاضر در 5 فصل مجزا به رشته تحریر در آمده است که در فصل اول به کلیاتی در مورد منطقه اشاره گردیده است و حاوی مسائل و مشکلات موجود در منطقه است. در فصل دوم نیز ادبیات کاربری اراضی، دیدگاه ها ومدل ها مورد بررسی قرارگرفته است. در فصل سوم یک معرفی کلی از منطقه مورد مطالعه با ویژگی های عمومی منطقه بیان گردیده است. در فصل چهارم بررسی کاربری ‏های اراضی در محدوده مورد مطالعه و تجزیه و تحلیل دادها و آزمون فرضیات پرداخته شده است .و در آخر، فصل پنجم نتیجه گیری و ارائه پیشنهادات است.