شعر سیاسی فنی از کلام است که به نظام سیاسی وابسته است وهدف آن هم سیاست است.این نوع از شعر از یک نظام سیاسی حمایت می کند و یا آن را مورد نقد , بررسی و حمله قرار می دهد.شعر سیاسی از همان آغاز پیدایش شعر عرب،با آن قرین و همراه بوده است. در عصر جاهلیت،شعر سیاسی ارتباطی تنگاتنگ با قبیله به عنوان یک نظام سیاسی کوچک داشت و بسان روزنامه ای بسیاری از جوانب داخلی و خارجی آن را بیان می نمود. درصدر اسلام وزمان رسول الله(ص)، شعرسیاسی ابزارحمایت ازدین جدید ودفاع ازآن درمقابل شاعران مشرک بود.بعد از وفات رسول الله(ص) ، اختلاف مسلمانان برسر جانشینی آن حضرت باعث گسترش شعر سیاسی گشت.در عصر خلفای راشدین ,شعر سیاسی به فتوحات اسلامی و گسترش اسلام اختصاص یافت. اما شعر سیاسی به عنوان یک غرض شعری خاص ، بعد از شکل گیری حکومت اموی وتشکیل احزاب سیاسی مورد استفاده قرار گرفت. از جمله این گروه ها شیعه و خوارج بودند. آنها به خاطر دیدگاه های متفاوت پیرامون خلافت ، مخالف حکومت اموی بوند . بدین جهت, شعربسان رسانه ای دیدگاه های سیاسی آنها را منعکس نموده است. شعر شیعه شامل استدلال جهت اثبات حق اهل بیت برای خلافت و نمایانگر سختی ها و بلاهای واردشده بر اهل بیت است ، علاوه برآن به مدح اهل بیت و هجو مخالفان آنها پرداخته است. شاعران خوارج نیز به بیان اصول ومبادی این حزب ومناقب اعضای آن , رثای کشته شدگان و هجودشمنانشان پرداخته اند. شاعران خارجی برخلاف همتایان شیعه ، شعر را فقط در خدمت حزب خویش قرار داده اند. هرچند شاعران هردو گروه در هجو و تاختن به بنی امیه با یکدیگر هم صدا گشته اند. واژگان کلیدی: شعرسیاسی – شیعه – خوارج- عصر اموی