چکیده سیاست خارجی مانند پلی است که ارتباط محیط بیرون و درون را به منظور برآوردن نیازها و تأمین منافع ملی برقرارمی کند. سیاست خارجی باید به گونه ای سامان یابدکه در کنار تعامل سازنده با نظام بین الملل بتواند منابع، امکانات، فرصت ها و ثبات محیط خارجی کشور را برای فرایند رشد و توسعه اقتصادی بسیج و تجهیز کند و از این نظر هماهنگی و همسویی کامل میان سیاست خارجی و بایسته های رشد اقتصادی برقرار شود. سیاست خارجی می تواند از طریق اعتمادسازی زمینه ساز رشد اقتصادی شود، چون رشد اقتصادی با اعتمادسازی داخلی وخارجی پیوندی ناگسستنی دارد. لازمه اعتمادسازی نیز رعایت استاندارها و هنجارهی جهانی است. سیاست خارجی ایران بعد از انقلاب فرازونشیب هایی داشته است که باعث شده است در برخی از دوره ها به سمت آرمان گرایی، صدور انقلاب، کمک به مستضعفان جهان، امت گرایی و... حرکت کند و در برخی دوره ها واقع گرایی، ملیت، حوزه داخلی، منافع ملی، رفاه، توسعه و... غلبه کند و مسئولان بیشتربه واقعیات موجود جامعه و موانع نظام بین الملل توجه کنند. با توجه به این امر می توان دوره هایی تحت عنوان واقع گرایی و آرمان گرایی در سیاست خارجی ج.ا.ا مشاهده کرد که این چرخه آرمان گرایی و واقع گرایی تاثیراتی را بررشد اقتصادی داشته است. در این تحقیق تحولات سیاست خارجی ج.ا.ا با توجه به عوامل داخلی و خارجی(ساختار نظام بین الملل ) و تأثیر آن بر رشد اقتصادی مورد بررسی قرار می گیرد. در این پژوهش که با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی صورت خواهد گرفت سوال اصلی این است که، تحولات سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در سالهای(1384-1372) چگونه بوده است؟ و این سیاست خارجی چه تاثیری بر رشد اقتصادی داشته است؟ واژگان کلیدی: سیاست خارجی، دوران سازندگی، دوران اصلاحات، رشد اقتصادی