روال رایج شهرسازی ایران دچار سرسپردگی به حرکت سواره شده است، در واقع در سنت شهرسازی رایج، برنامه ریزی برای ماشین همواره مقدم بر برنامه ریزی برای انسان است. کاهش کیفیت محیط شهری از پیامدهای این امر می باشد. حاد شدن مشکلات شهری مانند آلودگی محیط، دشواری رفت و آمد، نا امنی راه ها، انحطاط مراکز تاریخی شهرها، افت کیفیت فضاهای شهری، مشکلات خرید و دسترسی به خدمات، مشکلات رفت و آمد ناتوانان، افزایش فشارهای روانی، افول ارزش های بصری و ... مسئولین شهری را بر آن داشته تا واکنش گسترده ای علیه سلطه حرکت موتوری از خود نشان دهند. به کار گیری دوچرخه در سیستم حمل و نقل غیر موتوری به عنوان بخشی از سیستم حمل و نقل شهری و ایجاد تسهیلات لازم برای استفاده ایمن از دوچرخه، از جمله تغییرات نوین بوده است. البته استفاده از دوچرخه نیازمند وجود امکانات و شرایط مناسب می باشد و عوامل مختلفی در میزان استفاده از این وسیله موثر می باشند، در این پایان نامه ما به بررسی این عوامل پرداخته ایم، در واقع هدف این پایان نامه عبارت است از "بررسی عوامل موثر بر میزان استفاده از دوچرخه به عنوان سیستم حمل ونقل درون شهری". در این پژوهش که از نوع کاربردی می باشد، از روش تحقیق توصیفی و موردی زمینه ای استفاده شده است. برای بررسی مبانی نظری موجود در این زمینه و نیز تجارب دیگر کشورهای جهان و استخراج شاخص ها از ابزار مطالعات کتابخانه ای و برای شناخت وضع موجود در محدوده مورد مطالعه از اسناد و مشاهدات میدانی، استفاده گردیده است. شاخص های استخراج شده از مبانی نظری و تجربیات موفق جهانی به سه دسته کالبدی، مدیریتی و فرهنگی تقسیم شده و فرضیات مطرح شده مورد آزمون قرار گرفتند. برای آزمون فرضیه اول آزمون دوجمله ای و برای آزمون فرضیات دوم، سوم و چهارم آزمونt تک نمونه ای به کار برده شده است. طبق نتایج به دست آمده هر چهار فرضیه اثبات شده که نشان گر وجود مشکلات کالبدی، مدیریتی و فرهنگی و در نتیجه شرایط نامناسب موجود در محدوده مورد مطالعه می باشد. در انتها برای رتبه بندی وضعیت شرایط حاکم بر منطقه از آزمون فریدمن استفاده کرده ایم که طبق نتایج به دست آمده بیشترین مشکلات موجود به ترتیب مربوط به شرایط فرهنگی، کالبدی و مدیریتی می باشد.