جامعه اسلامی از بدو ایجاد آن شاهد حضور غیر مسلمانان در کنار مسلمانان بوده است. تعامل و چگونگی ارتباط با غیرمسلمانان از موضوعاتی است که همواره ذهن فقهاء از مذاهب مختلف را به خود مشغول داشته است عده ای اصل ثابت در ارتباط با غیرمسلمانان را صلح دانسته اند و برای این ادعای خود به ادله ای مانند آیات دال بر همزیستی مسالمت آمیز با غیرمسلمانان استناد کرده اند و در برابر ایشان برخی دیگر از فقها اصل ثابت را جنگ دانسته اند و هرگونه ارتباط با کفار را به واسطه کفرشان مردود دانسته اند. پژوهش حاضر در پنج فصل تدوین شده است در فصل اول مفاهیمی چون کفر، کافر، دارالاسلام، دارالحرب، مورد بررسی قرار می گیرد در فصل دوم اصل ثابت در رابطه مسلمانان با غیرمسلمانان، آراء طرفداران هرکدام از این دو نظریه و ادله ای که برای اثبات سخن خود به آن استناد کرده اند مورد بررسی قرار می گیرد و سپس دیدگاه مختار برگزیده می شود. در فصل سوم حقوق کافر حربی در حالت صلح مورد بررسی قرار می گیرد در فصل چهارم حق ورود کافر حربی به کشور اسلامی مورد بررسی قرار می گیرد و در فصل پنجم حقوق کافر حربی در حالت جنگ مورد بررسی قرار می گیرد و در فصل ششم به حقوق مدنی کافر مانند چگونگی ودیعه کافر حربی، وصیت و وقف نسبت به کافر حربی، توارث مسسلمان و کافر، قبول شهادت کافر پرداخته می شود اصل ثابت در رابطه مسلمانان با غیرمسلمانان صلح است. کافر حربی پس از انعقاد قرارداد امان حق ورود به کشور اسلامی را دارد و قول به صحت وصیت ووقف نسبت به کافر حربی به انگیزه تألیف قلوب به صواب نزدیکتر است. حفظ و رد ودیعه کافر حربی واجب است.