چکیده در بازی بسکتبال به علت وجود سرعت زیاد در حرکات، توقف های ناگهانی، تغییر مسیرها و جابه جائی در جهت های مختلف، پرش ها و بسیاری از حرکات دیگر در حمله ودفاع، تاکید بر حفظ تعادل مورد توجه اکثر مربیان است. دویدن به عقب موجب افزایش تقاضای عضلانی، تغییر دامنه حرکتی مفاصل و درگیر نمودن حس عمقی می گردد. همچنین با توجه به اینکه متخصصین درمان برای پیشرفت قدرت و تعادل از دویدن به عقب به عنوان یک مزیت وروش درمانی استفاده می کنند، هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر تمرین دویدن به عقب بر تعادل نوجوانان بسکتبالیست بود. در این تحقیق نیمه تجربی 36 نفر نوجوان با میانگین و (انحراف استاندارد) سنی (2) 13.5 با سابقه دو سال فعالیت ورزشی در زمینه بسکتبال به طور داوطلبانه در پژوهش شرکت نمودند. آزمودنی ها به سه گروه 12 نفری تقسیم شدند. گروه اول تمرینات در سطح صاف و گروه دوم تمرینات در سطح شیب دار را به مدت شش هفته و هر هفته 3 جلسه انجام دادند. گروه سوم نیز به عنوان گروه کنترل در این مطالعه شرکت کردند. قبل و بعد از تمرینات، تعادل ایستا، نیمه پویا و پویای آزمودنی ها با استفاده از آزمون ,stork sebt و time stabilization اندازه گیری شد. از روش آماری t دو گروه همبسته برای بررسی تفاوت بین پیش آزمون و پس آزمون و از روش آماری کوواریانس در سطح معناداری0/05?p برای تحلیل تفاوت بین گروه های تمرینی استفاده شد. نتایج نشان داد که در هر دو گروه سطح صاف و سطح شیب دار تمرینات دویدن به عقب در آزمون stork (برای ارزیابی تعادل ایستا) و نیز در تمامی هشت جهت آزمون sebt (برای ارزیابی تعادل نیمه پویا) تغییرات معناداری را ایجاد نموده است. در آزمون تعادلی پویا نیز در هر دو گروه تمرین تغییرات معناداری دیده شد، اما در گروه کنترل تغییرات معناداری دیده نشد. همچنین در مقایسه بین هردو گروه در تعادل ایستا، نیمه پویا و پویا تفاوت معنی داری وجود داشت.