آسیب اعصاب محیطی معمولا" باعث فقدان عملکرد اعصاب حسی، حرکتی وخودکار میشود. محققان بسیاری بر روی پیوند سلولهای بنیادی برای ترمیم آسیب اعصاب محیطی تمرکز کرده اند. هدف از این تحقیق تاثیر پیوند سلول های بنیادی ماتریکس بند ناف در بهبود حرکتی و رژنراسیون آکسونی در مدل تجربی ضایعه عصب سیاتیک موش های صحرائی مورد بررسی قرار میگیرد. در این مطالعه پس از جدا سازی و کشت سلولهای بنیادی ژله وارتون بند ناف انسان از 25 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (محدوده وزنی 200 تا 250گرم) استفاده شد. حیوانات بصورت تصادفی به سه گروه کنترل(5n=)، شاهد(10n=) و گروه درمانی(10n=) تقسیم گردیدند. در هر سه گروه موش ها به کمک تزریق داخل صفاقی کتامین ( ketamine)100 میلی گرم برای هر کیلوگرم وزن و گزیلازین (xylazine) 20 میلی گرم برای هر کیلوگرم وزن بدن بیهوش شدند. پس از برش پوست و کنار زدن عضلات عصب سیاتیک نمایان گردید. در گروه کنترل بدون هیچ عملی مجدداً محل جراحی دوخته شد و حیوانات به قفس برگردانده شدند. در گروه شاهد و گروه درمانی عصب سیاتیک قطع شده، سپس اپی نوریوم دو انتهای پروگزیمال و دیستال عصب قطع شده با استفاده از نخ بخیه نایلونی(شماره 0-10) بهم بخیه زده شد. در گروه درمانی پس از بخیه زدن اپی نوریوم عصب سیاتیک 000/700 سلول بنیادی بندناف(در مرحله پاساژ سوم) در محل بخیه به داخل اپی نوریوم عصب تزریق گردید. پس از 12 هفته به منظور ارزیابی میزان بهبود حرکتی تست رفتاری foot pirnt انجام شده و از عضله گاسترکنمیوس نوار عصب-عضله گرفته شد. در پایان با تهیه نمونه های بافتی از عصب ترمیم شده تعداد آکسون ها شمارش گردیده و جهت تایید حضور و زنده بودن سلول های بنیادی به دو موش بطور جداگانه سلول های نشاندارشده تزریق و سپس نمونه های بافتی با میکروسکوپ فلورسنت بررسی شد. نتایج حاصل از تست رفتاری footprint تفاوت معنی داری در میزان ارزیابی عملکردی عصب سیاتیک(sfi) بین گروه شاهد و گروه درمانی در سطح(05/0 p<) نشان داده شد. اگرچه تعداد اکسون ها در گروه درمانی(325) بصورت معنی داری در سطح(05/0 p<) بالاتر از گروه شاهد(239.6) بود و همچنین تعداد آنها بالاتر از گروه کنترل(283.3 ) بود. مقایسه emg بین گروه های مختلف نشان داد که میانگین رتبه ها در گروه درمانی در مقایسه با گروه شاهد بهبود حرکتی بهتری پیدا می کند و از نظر آماری نیز بصورت معنی دار و در سطح (05/0 p<) بالاتر می باشد، هر چند هنوز نسبت به گروه کنترل رتبه پایین تری دارند.طبق نتایج بدست آمده به نظر می رسد استفاده از سلول های بنیادی ژله وارتون بندناف در ترمیم اعصاب محیطی مفید بوده و این روش در مقایسه با روش پیوند عصب موفق تر باشد.