تمرین هوازی به عنوان یک درمان خاص واستراتژی اصلی، جهت درمان بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شناخته شده است. از طرف دیگر انجام این تمرینات برای برخی از این بیماران از نظر توانایی جسمی مشکل است. اخیرًا استفاده ازتمرینات ویبریشن کل بدن به عنوان یک روش غیر فعال برای این افراد توصیه شده است. بر این اساس هدف از این مطالعه مقایسه اثر تمرین هوازی و ویبریشن کل بدن برکنترل گلیسمی در مردان مبتلا به دیابت نوع2 می باشد. روش ها: 30 بیمار دیابتی مرد به عنوان آزمودنی در سه گروه: تمرین هوازی ، تمرین ویبریشن کل بدن و کنترل قرارگرفتند. برنامه تمرین هوازی شامل سه جلسه تمرین هفتگی راه رفتن به مدت30 تا 60 دقیقه با شدت 60 تا 70 درصد ضربان قلب ذخیره بود. تمرین ویبریشن نیز شامل 8 تا 12دقیقه قرار گرفتن در حالت ایستاده و نیمه اسکات با فرکانس 30 هرتز و دامنه 2 میلیمتر بود. غلظت آدیپونکتین پلاسما ، گلوکز ناشتا، انسولین و هموگلوبین گلیکوزیله در آغاز دوره (پیش آزمون)، هفته چهارم (میان آزمون) و پایان هفته هشتم (پس آزمون) اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس دو طرفه با اندازه گیریهای مکرر استفاده شد. یافته ها: پس از 8 هفته تمرین، غلظت آدیپونکتین پلاسما، مقاومت به انسولین و هموگلوبین گلیکوزیله در هیچ یک از گروهها تغییر معناداری نیافت (05/0<p). در هرسه متغیر تفاوت معنی داری بین گروه های تمرین هوازی و ویبریشن مشاهده نشد (05/0<p). ولی در مرحله پس آزمون، گلوکز ناشتا کاهش معنی داری را در بین گروه های تمرینی با گروه کنترل نشان داد. (05/0>p). نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد با توجه به یکسان بودن اثر دو روش تمرینی، تحریک سیستم متابولیکی توسط تمرین ویبریشن کل بدن همسان با تمرین هوازی است. لذا بر اساس نتایج به دست آمده از این مطالعه توصیه می شودافراد مبتلا به دیابت نوع 2 که توانایی انجام تمرینات هوازی را ندارند ازاثرات سودمند تمرین ویبریشن استفاده نمایند.