نیروهای صرب بوسنی و هرزگوین در جولای 1995 با اشغال منطقه امن سربرنیتسا حدود 8000 نفر از مردان و پسران این شهر را قتل عام و با انتقال اجباری بیش از 23000 نفر از زنان و کودکان یکی از بزرگترین جنایات نسل زدایی، جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی را پس از جنگ جهانی دوم، رقم زدند. اهمیت موضوع در آن است که این جنایات منحصر به فرد در طول تاریخ، در پیش چشمان سازمان ملل متحد و در مکانی به وقوع پیوست که از طرف سازمان به عنوان منطقه امن مورد شناسایی قرار گرفته و آن سازمان، حفاظت از آن را بر اساس قطعنامه های صادره توسط شورای امنیت، بر عهده گرفته بود. از سوی دیگر، شورای امنیت، در قطعنامه 836، که بر طبق فصل هفتم منشور صادر گردید بود، از نیروهای حافظ صلح و اعضای پیمان ناتو صریحاً خواسته بود تا تمام اقدامات لازم، از جمله استفاده از زور و نیروی نظامی را در جلوگیری از حمله ی نیروهای صرب به منطقه امن سربرنیتسا به عمل آورند. اما سازمان ملل متحد با اتخاذ سیاست گذاری های نادرست در قبال حل بحران، عدم استفاده از نیروی نظامی، عدم حمایت از جمعیت سربرنیتسا در مقابل نیروهای صرب و به طور کلی، عدم ایفای تعهد خود در قبال سربرنیتسا، باعث وقوع و به عبارت دیگر تسهیل کننده ی ارتکاب جنایت توسط صرب ها گردید. این جنایت تاریخی را می توان نتیجه ی مستقیم ترک فعل سازمان ملل متحد و عدم ایفای تعهد آن سازمان نسبت به حفاظت از مردم سربرنیتسا دانست.