رضا امیرخانی، نویسنده ی جوان و خلاقی است که در سال های اخیر در عرصه ی ادبیات داستانی درخشیده است. آثار او به ترتیب عبارتند از: ارمیا، ناصر ارمنی، منِ او، از به، داستان سیستان، نشت نشا، بیوتن، سرلوحه ها، نفحات نفت و جانستان کابلستان. پنج اثر از آن ها به صورت غیرداستانی و در قالب هایی همچون مقاله، یادداشت های پراکنده و گزارش ارائه شده است که ما در این تحقیق، تنها به شرح مختصری از آن ها بسنده کرده ایم. موضوع اصلی این پژوهش، نقد و بررسی آثار داستانی امیرخانی است، که شامل رمان ارمیا، مجموعه داستان ناصرارمنی، رمان منِاو، داستان بلند ازبه (به شیوه ی نامه نگاری) و رمان بیوتن است. ما در انجام این تحقیق، نخست تمامی آثار او را با دقّت مطالعه کرده و با سبک نثر او آشنا شده و پس از آن تک تک آثار داستانی وی را از دیدگاه موضوع و عناوین داستان، عناصر داستان اعم از شخصیت پردازی، زاویه ی دید، فضاسازی و شیوه ی روایت و نیز ساختار زبانی و همچنین از نظر محتوا و نشانه های مذهب در داستان، مورد نقد و بررسی قرار دادیم. با توجه به برخی ابداعات و خلاقیت های موجود در آثار داستانی رضا امیرخانی، معرفی و نقد آثار او می تواند در شناخت بهتر سبک نثر او به خوانندهی امروزی کمک شایانی داشته باشد و به نوقلمان در جهت الگوگیری یاری رساند.