هویت زن و جایگاه مقدس او در باور ها و اعقاید مردم تمام تمدن های بشری قابل بحث و بررسی است.مردم اعصار گذشته زمین را همچون مادری می دیدند,مادر ی که همچون مادر واقعی قدرت باروری,زایش وپروراندن را همراه خود داشت.اعتقاد به مونث بودن زمین جایگاه مادر را در نزد اقوام اولیه تا مقام خدایی بالا برد.در ایران نیز باور به اصل مادینه هستی وایمان به مادر خدایانی که در خلقت و اداره کردن هستی نقش مهم داشته اند باعث شد جایگاه زنان به اندازه ای با ارزش و مقدس جلوه کند که زرتشت آناهیتا را در اوستا به عنوان فرشته موکل بر آبها نام ببرد.اعتقاد به مونث بودن زمین و هر آنچه وابسطه به زایش و باروری بود حتی در روی آثار هنری عصری چون عصر هخامنشیان جلوه می کند هنر ی که کاملا در خدمت نمایش قدرت پادشاهی بود.نمایش سمبول ها ،نماد واشکال مختلف ماه و آب که وابستگی کاملی با ویژگی زنانه به خصوص قدرت زایش و زندگی بخشیدن او داشت بر روی آثار به جای مانده این عصر بسیار دیده می شوند. در پژوهش حاضر،ابتدا به توضیح هویت زن و نقشی که او در تکامل انسانداشته و سپس اعتقاد به اصل مادینههستی و تاثیر آن بر باورها و اسطوره پردازی اقوام مختلفی چون بین النهرین می پردازیم.آن گاه تاثیر همین باور هابر اعتقادات و هنر عصر هخامنشیمورد بحث قرار گرفته است. این پژوهش به روش کتابخانه ای صورت گرفته است.