شعر نو حرکتی است نوگرایانه که در پی شرایط ایجاد شده بعد از جنگ جهانی دوم و به منظور به خدمت گرفتن ادبیات و نمود بارز آن یعنی شعر برای اصلاح شرایط اجتماعی و بیان احساسات و عواطف ملت ها در کشورهای عربی به وجود آمد. شاعران عراقی نظیر نازک الملائکه و سیّاب در حوزه شعر نو پیشگام بودند و در مصر نیز شاعرانی همانند صلاح عبدالصبور و حجازی و أمل دنقل نیز از پیشگامان شعر نو محسوب می شوند.عبدالصبور اولین دیوانش را به شعر نو منتشر نمود و در این اثر تلاش کرد تا از زبان عامیانه برای بیان اهداف و احساسات خود بهره گیرد و در ضمن به سرودن نمایشنامه شعری نیز همت گماشت. حجازی نیز بدون شک مشهورترین شاعر مصری بعد از صلاح عبدالصبور می باشد. وی نگاهی هوشمندانه به طبیعت از جمله مظاهر و جلوه های زیبای روستا دارد. مهاجرت از روستا و زندگی در غربت و تنهایی شهر، موثرترین عواملی است که زمینه را برای نمادین شدن طبیعت و مظاهر و جلوه های دلربای آن در اشعار این شاعر فراهم نموده و جلوه ای زیبا به اشعارش بخشیده است. أمل دنقل از نسل دوم سرایندگان شعر نوست که همراه با جنگ جهانی دوم و نتایج آن از جمله، کشتار، فقر، آوارگی و سرگردانی، پا به عرصه ی وجود گذاشت. او از نماد و اسطوره برای بیان رویدادهای فکری، سیاسی و اجتماعی معاصر جهان عربی به ویژه مصر، کمک گرفت. اشعار او به شعارهایی برای بیان اعتراضات و محکوم نمودن عوامل قدرت، در راه پیمایی ها و تظاهرات، تبدیل شده است. دیوان های شعری او پر از درد و امید است؛ درد به خاطر حادثه ی تلخ 1967 و امید به آینده ای که صفوف پراکنده ی جهان عربی، عظمت از دست رفته اش را به دست آورد.