هدف: در پژوهش حاضر، بیان نوشتاری دانش آموزان عادی و دانش آموزان دارای اختلال یادگیری فارسی زبان شهر تهران با توجه به استفاده از ابزارهای مختلف انسجام مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته اند. روش: طرح تحقیق از نوع پژوهش های پس رویدادی (علّی– مقایسه ای) است. رویکرد زبان شناسی اتخاذ شده رویکردی نقش گرا است و نظریه هلیدی و متیسون (2004) برای تحلیل داده های گرد آوری شده استفاده شده است. نمونه آماری مورد بررسی 25 دانش آموز پسر دارای اختلال یادگیری مراجعه کننده به مراکز اختلال یادگیری شهر تهران و 25 دانش آموز پسر عادی 10 تا 12 ساله بودند که به صورت در دسترس و پس از در نظر گرفتن معیار های ورود و خروج جهت همگن کردن گروه های مورد بررسی انتخاب شدند. دانش آموزان مورد بررسی در پایه تحصیلی چهارم و پنجم مشغول تحصیل بودند. ابزار مورد استفاده 3 خرده آزمون (خوانداری، تصویری، و شنیداری) محقق ساخته بود که اعتبار و روایی آن مورد تأیید متخصصان قرار گرفت. از دانش آموزان به صورت انفرادی خواسته شد تا به دستورالعمل های هر خرده آزمون گوش دهند و سپس با توجه به هر خرده آزمون داستانی بنویسند. یافته ها: پس از گرد آوری داده ها با توجه به دیدگاه هلیدی و متیسون، موارد وقوع ابزار های مختلف انسجام (ارجاع، حذف و جانشینی، انسجام واژگانی و حروف ربط) به دست آمد. پس از استخراج فراوانی ابزار های مختلف انسجام، با استفاده از آمار توصیفی داده ها توصیف شدند و سپس با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیره (manova) معناداری اختلاف مشاهده شده بین دانش آموزان عادی و دانش آموزان دارای اختلال یادگیری مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که در سطح 05/0 =? اختلاف مشاهده شده بین دو گروه در کاربرد هم? انواع ابزارهای انسجام معنادار بوده است.