این تحقیق به بررسی جنبه های سینمایی و جنبه های مردم شناسی «مستند مردم نگار» می پردازد. عناصر ساختاری چون صدا، تصویر، میزانسن، گفتار، موسیقی و تدوین که از آن ها به عنوان جنبه های سینمایی نام برده شده است در تعامل با جنبه های مردم شناسی ویژگی های خاصی می یابند که در این تحقیق به آن ها پرداخته شده است. در سینمای مردم شناسی با دو دسته آثار روبرو می شویم؛ دسته اول، آثار مردم شناسان است که گرچه از لحاظ علمی و روش های پژوهشیِ مردم شناختی دارای ارزش بالایی هستند، اما فاقد اعتبار هنری سینمایی می باشند و نمی توان آن ها را «فیلم مستند» نامید. دسته دوم، آثار فیلم سازان است که با وجود رعایت اصول فنی و هنری فیلم سازی، فاقد ارزش های علمی مردم شناسی هستند. فیلم مستند مردم نگار، حوزه ای میان رشته ای و محل تلاقی علم و هنر است که در آن باید شروط انتساب به هنر سینما و دانش مردم شناسی را رعایت کرد. فیلم سازان باید مردم نگارانه یا علمی فکر کنند و مردم شناسان باید سینماگرانه یا بصری بیندیشند. برای رسیدن به ترکیبی مناسب بین ارزش های زیباشناسی سینما و ارزش های علمی مردم شناسی در فیلم مردم نگار، تعامل فیلم ساز و مردم شناس ضروری به نظر می رسد. هدف از این تحقیق، شناسایی ویژگی های مستند مردم نگار از دیدگاه فیلم سازان و مردم شناسان و همچنین بررسی تفاوت بین مستند مردم نگاری و مردم شناسی است. این پژوهش با روش اسنادی و نیز مصاحبه با کارشناسان سینما و مردم شناسی و با هدف ارائه الگوی مناسب جهت تولید مستند مردم نگار در تلویزیون، به بررسی این ویژگی ها می پردازد. این تحقیق به بررسی جنبه های سینمایی و مردم شناسی سه مستند "نخل"، "تاراز" و "پیرشالیار" اثر فرهاد ورهرام می پردازد. به طور کلی نبود سیستم صحیح تولید، تعامل فیلم ساز و مردم شناس و پژوهش تخصصی از مهم ترین دلایل افت کیفیت مستندهای مردم نگار در ایران می باشند.